Is de mens van nature slecht? Vast wel, want anders was er niet zoveel ellende in de wereld. Maar dat neemt niet weg dat er ook nog líeve mensen rondlopen op deze aardkloot. Eenvoudige stervelingen die datgene doen wat wél hartverwarmend is…
Ter nagedachtenis
De 70-jarige Winston Howes is boer. Zeventien jaar geleden verloor hij zijn vrouw Janet, na een huwelijk van 33 jaar. Hoe nu haar nagedachtenis in ere te houden? Howes wil een plek waar hij haar kan herdenken. Dus plant hij een stuk land vol met zesduizend(!) jonge eikenbomen. Alleen in het midden laat hij een grote plek open, in de vorm van een hart. De punt van het hart wijst naar het geboortedorp van Janet. Howes zit er vaak. Wanneer hij zijn vrouw mist of om na te denken.
Vanaf de grond is Howes’ hart overigens niet te zien. Zijn eerbetoon kwam pas aan het licht toen een ballonvaarder er overheen vloog. Een hart naar de hemel gericht. De hoop dat zijn vrouw vanaf haar wolk het liefdesteken ziet, houdt Howes op de been.
Adoptie
Tricia Somers (45) uit Pennsylvania is uitbehandeld. De alleenstaande moeder lijdt aan leverkanker. Verschrikkelijk. Maar Somers’ grootste zorg is niet haar eigen dood, maar het lot van haar 8-jarige zoontje Wesley. Waar kan hij in terecht als zij er niet meer is? Familie heeft Somers niet.
Regelmatig ligt ze dagen in het ziekenhuis. Daar wordt ze verzorgd door verpleegkundige Tricia Seaman. De vrouwen – beiden met dezelfde voornaam – raken bevriend. Op een dag trekt Somers de stoute schoenen aan. Ze vraagt met horten en stoten of Seaman na haar dood voor haar zoontje wil zorgen. Het antwoord: ja!
Het is alsof het zo heeft moeten zijn. Seaman en haar man (ouders van vier kinderen) waren net begonnen aan een adoptieprocedure voor een zoon. Nou, laat die zoon dan maar Wesley zijn.
O ja, Seaman adopteerde niet alleen Somers’ zoontje, maar besloot ook haar in huis te nemen tijdens de laatste weken van haar leven, want: “ik ben nu niet meer je verpleegster, maar je familie.” Zo kreeg Tricia Somers meer dan ze ooit had durven dromen. Ze sliep vredig in.
Dakloos
Enkele dagen voor kerst. Ergens na middernacht staat de 22-jarige studente Dominique Harrison-Bentzen voor een pinautomaat als ze ontdekt dat ze haar bankpas is verloren. Wat nu? Hoe komt ze in godsnaam thuis zonder geld voor een taxi? Een dakloze man ziet haar stuntelen. Hij biedt Dominique zijn laatste 3 pond aan, opdat zij veilig naar huis kan. Dominique is ontroerd door het gebaar.
De volgende dag gaat ze op zoek naar de dakloze man. Hij blijkt Robbie te heten en leeft al zeven maanden op straat. Dominique ontdekt dat Robbie vaker mensen helpt. Hij rende al eens achter een voorbijganger aan om hem zijn portemonnee mét inhoud terug te geven. Weer een ander schonk hij zijn sjaal tegen de kou.
Dominque besluit iets terug te doen. Ze zet een online inzamelingsactie op touw. Wie geeft Robbie drie pond? Uiteindelijk doen meer dan tienduizend mensen dat. Robbie kan nu dankzij de 30 duizend pond een flat huren, zodat hij een adres heeft en werk kan zoeken.
Dominique bracht uiteindelijk ook 24 uur ‘dakloos’ door op straat om aandacht te vragen voor het lot van daklozen. Dat is haar gelukt. Zij gaf hen via de vrijgevige Robbie een gezicht.
Brandweerman
Een uitslaande woningbrand in Washington. Paniek, want binnen ligt nog een negen maanden oude baby in haar wieg. Het is nu of nooit, weet brandweerman Mike Hughes. Hij waagt het erop. Rennend door de vlammen bereikt hij de kinderkamer. Het is kantje boord, maar wonder boven wonder komen beiden er zonder kleerscheuren af.
Zeventien jaar later ploft een kaartje op Mike’s deurmat. Het is een uitnodiging voor een diploma-uitreiking. Van wie? Van Dawnielle Davison: de baby die Mike toen redde, is nu een jonge vrouw. Ze wil per se dat hij erbij is. Mike besluit te gaan. Dawnielle omhelst hem: “als jij en je team er niet waren geweest, zou ik hier nu niet hebben gestaan.” Beiden houden het niet droog.
“Het was heel emotioneel,” vertelde Dawnielle na afloop. “Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven. Ik ben hem eeuwig dankbaar.”
Inbreker
Een inbraak in het Britse evenementenbureau Grass Roots Live te Worcester. Een enorme lading computerapparatuur wordt buitgemaakt. Directeur en personeel zitten met de handen in het haar. Het is een enorme schadepost. De inbreker wordt gearresteerd. Hij draait uiteindelijk voor een hele reeks inbraken langere tijd de bak in.
Een half jaar voor zijn vrijlating ontmoet Moyle, de directeur van het evenementenbureau, de inbreker in zijn cel. Beiden nemen deel aan een programma van de reclassering, waarbij dader en slachtoffer met elkaar in contact worden gebracht. Het klikt tussen de mannen. Moyle vraagt de inbreker naar zijn toekomstplannen. De man weet het niet. Waarop Moyle hem een baan aanbiedt in zijn bedrijf. De inbreker is sprakeloos. Enkele dagen later schrijft hij zijn toekomstige baas: “Ik weet dat ik uw vertrouwen zal moeten terugwinnen en dat veel mensen u voor gek verklaren dat u dit risico neemt met mij, maar ik zal hun ongelijk bewijzen.”
Moyle tegen een lokale krant: “Ik wil hem gewoon de kans geven zijn leven om te gooien. Als hij de man is die ik denk dat hij is, grijpt hij de kans met beide handen aan.”
Miljardair
Zijn CEO’s altijd graaiers? Vaak wel, maar heel soms niet. De 79-jarige Ken Grenda uit Melbourne heeft – om maar eens een understatement te gebruiken – niet slecht geboerd. Hoogste tijd om zijn 1800 werknemers tellend busbedrijf te verkopen. Nadat hij bedongen heeft dat alle werknemers bij de overname hun baan behouden, heeft hij nóg iets in petto. Een bonus voor alle 1800 werknemers afzonderlijk, gebaseerd op hun aantal dienstjaren. Gemiddeld krijgt elke werknemer 8500 dollar, bij elkaar meer dan 15 miljoen dollar. Waarom? Simpel, zegt Grenda: “Een bedrijf is niets waard zonder goed personeel.”
Grenda kreeg honderden e-mails en telefoontjes van werknemers die dachten dat de bank een fout had gemaakt. Zijn antwoord was steeds hetzelfde: “jij hebt goed voor mijn bedrijf gezorgd, nu zorg ik goed voor jou.”
Leukemie
De 8-jarige Wyatt Erber uit Edwardsville (Illinois) wil per se meedoen aan een speurtocht voor de jeugd. Een hoofdprijs van duizend dollar! Zijn ouders begrijpen er niets van. Wyatt geeft, klein als hij is, niets om geld. En speurtochten vindt hij ook niets.
De speurtocht duurt de gehele zomer. Wyatt is met niets anders bezig. En verrek, hij wint! En wat doet de kleine man? Met de duizend dollar stapt hij naar de buren. Het geld is voor hun 2-jarig dochtertje Cara dat lijdt aan leukemie, voor haar behandeling!
Eerst willen Cara’s ouders het geld niet aannemen. Maar daar neemt Wyatt geen genoegen mee. Hij heeft zich niet voor niets de hele zomer op die stomme speurtocht gestort! Zijn meest prangende vraag: “Hoeveel chemokuren kan Cara voor duizend dollar krijgen?”
Oppaskindje
Kiersten Miles is studente. Sinds kort heeft ze een bijbaan, om haar studie enigszins te kunnen bekostigen. Ze is oppas bij het gezin Rosko. Drie kinderen heeft Kiersten onder haar hoede. De jongste, de 16 maanden oude Talia, lijdt aan een ernstige leverziekte. De artsen zijn somber over haar. Zonder levertransplantatie wordt Talia niet ouder dan twee. En de wachtlijsten voor een nieuwe lever zijn lang, veel te lang. Kiersten is dol op Talia. Het kleine meisje is zo vrolijk. En vader en moeder Rosko zijn zo aardig en gastvrij. Zonder hen iets te vertellen, laat Kiersten zich testen. Ze blijkt een geschikte donor voor Talia. Pas dan vertelt ze de ouders dat ze graag wilt helpen. Kiersten wil een deel van haar lever af staan aan de kleine Talia.
De operatie slaagt. De ouders kunnen hun geluk niet op. Pa: “Er zijn geen woorden voor wat zij voor ons heeft gedaan. Het was echt vanuit de grond van haar hart.” Kiersten is volledig hersteld. Voor haar was het ’t waard: “Deze ervaring heeft mij tot een beter mens gemaakt en heeft mijn visie op het leven echt veranderd.”
Huilende Griek
James Koufos is zakenman. Griekse roots, wonend in Sydney. Ook hij ziet in juli 2015 de foto van de Griekse bejaarde, die de wereld over gaat. De oude man zit huilend van ellende tegen de pui van een bank. Hij wilde zijn pensioen van 120 euro opnemen, maar kreeg geen cent.
James staart minutenlang naar de schrijnende foto. Dan besluit hij tot actie over te gaan. Hij plaatst een oproep op Facebook, of iemand weet wie deze Griek is? Het is de 77-jarige Giorgos Chatzifotiadis. Al snel weet James waar de bejaarde man woont. Hij stapt op een vliegtuig naar Athene. Waarom? “Ik heb een comfortabel leven in Sydney. Als je dan iemand ziet die zijn hele leven hard heeft gewerkt, maar geen pensioen krijgt om zijn vrouw en familie te voeden, dan voelt dat onrechtvaardig.” Beiden ontmoeten elkaar. Nu betaalt James het pensioen van de bejaarde Griek, “zo lang als dat nodig is hem er weer bovenop te helpen.”
Alsof toeval niet bestaat: de bejaarde Griek bleek een vroegere vriend en klasgenoot te zijn van James’ overleden vader.
The power of 20
Myles Eckert uit Toledo (Ohio) is 8 jaar oud. Hij houdt van slenteren. Op een parkeerplaats vindt hij een briefje van 20 dollar. Wauw! Mijmerend over wat hij allemaal kan doen met het geld, wandelt hij verder. Zijn eerste ingeving is het kopen van een videogame. Dan ziet hij in het restaurant tegenover de parkeerplaats een militair zitten. Minutenlang kijkt Myles naar de man aan de andere kant van het raam. Hij doet hem denken aan de foto’s van zijn eigen vader. Die was ook soldaat. Hij sneuvelde toen Myles vijf weken oud was.
Wat de jongen dan doet, zal hem wereldberoemd maken in heel Amerika. Hij rolt het dollarbiljet in een papiertje waarop hij schrijft: ‘Beste soldaat, mijn papa was ook een soldaat. Hij is in de hemel nu. Ik vond deze twintig dollar op de parkeerplaats. Ik schenk jou het geld. Ik wil je bedanken voor jouw militaire dienst. Myles Eckert.’ De militair, luitenant-kolonel Frank Dailey, is geroerd door de kleine weldoener. Zijn ogen schieten vol. Bracht deze kleine knaap, die door moet door zonder zijn vader, op zijn manier niet óók het ultieme offer voor zijn land? De militair zoekt contact met omroep CBS. Daarna gaat het hard. Myles’ actie gaat viral. Dr. Phil wil hem als gast en Amerikanen beginnen geld te sturen naar zijn moeder, bedoeld als steun voor gezinnen die zonder man verder moeten. Twee miljoen euro wordt zo opgehaald.
The Power of 20, noemt luitenant-kolonel Frank Dailey de actie van Myles. Hij gaf op zijn beurt het 20-dollarbiljet weer door, ook met een krabbeltje erbij om anderen te inspireren. Sindsdien gaat het biljet van hand naar hand. Maar het briefje van Myles houdt de militair in zijn portemonnee: “Ik kijk er elke dag naar.”
Extraatje
Student Cristhian Reyes is zijn portemonnee verloren. Inclusief pasjes, collegekaart, alles kwijt. Waarschijnlijk toen hij in Miami op de tribune zat bij een baseball-wedstrijd. Pech, denkt Reyes, die portemonnee zie ik nooit meer terug.
Een paar dagen blijkt het tegendeel. De portemonnee is terecht! Een man gaf hem af aan de receptie van de high school waar Reyes studeert. Alles zit er nog in. Sterker nog, de eerlijke vinder heeft twintig dollar extra in de portemonnee gestopt, plus een briefje waarom: “om je te laten zien dat de wereld zo slecht nog niet is. Doe me een plezier en doe ook eens iets goeds voor een ander.”
De directeur van de high school plaatste een foto van het briefje op internet, want “nu is er een student die ook iets goed wil doen, geïnspireerd door een onbekende Samaritaan. Ik weet zeker dat deze jongen het zal doorgeven.”
Ballon
De 16-jarige Ashlynn Marracino mist haar vader nog elke dag. Hij overleed in 2010 aan een hersenbloeding. Jaar na jaar stuurt ze hem daarom op zijn verjaardag een berichtje dat ze met een viltstift op een ballon schrijft. Daarna laat ze de ballon los, richting hemel. Fijne verjaardag papa, ik houd van jou.
Het zijn altijd stille dagen die volgen, want papa reageert nooit. Tot dit jaar. Ashlynn gelooft haar ogen niet. Enkele dagen later ontvangt ze per post een mand boordevol kaartjes. “Een grote mand vol liefde,” zoals ze het zelf omschrijft. Wat was er gebeurd? Haar ballon landde 600 kilometer verderop in Auburn, California, op de stoep van restaurant. Eigenaresse Lisa Swisely spoorde haar op via Facebook. Daarna vroeg ze bezoekers van haar restaurant om een kaartje terug te schrijven aan Ashlynn. Kleine moeite, groot plezier!
De eigenaresse van het restaurant tegen een journalist: “het meisje vroeg haar vader om een teken. Dus wie weet landde de ballon hier met een reden.”
Dakloos
Deejay Josh Paler Lin maakt graag filmpjes voor YouTube. Daarom besluit hij een zwerver honderd dollar te geven. Hamvraag: hoe snel slaat hij dat geld stuk aan drank en drugs? Het antwoord op die vraag wil Josh op film vastleggen. Zo gezegd, zo gedaan. Josh spreekt een dakloze aan met de naam Thomas en geeft hem honderd dollar. Vanaf een afstandje volgt Josh hem, richting een supermarkt met een flinke drankafdeling. Als hij het niet dacht!
Maar even later komt Thomas naar buiten met een tas vol levensmiddelen en loopt meteen door naar het park. Daar deelt hij het voedsel uit aan andere daklozen. Josh kan zijn ogen nauwelijks geloven. Hij spreekt Thomas aan: “Ken je die daklozen?” De zwerver schudt zijn hoofd: “Sommige dingen in het leven kan je niet kopen. Hier word ik gelukkig van.” Thomas legt uit hoe hij dakloos is geworden. Hij nam ontslag toen zijn stiefvader kanker kreeg, om voor hem te kunnen zorgen. Twee weken nadat zijn stiefvader overleed, stierf Thomas’ moeder plotseling. De verzekering dekte niet alle kosten, dus het huis van Thomas’ ouders moest worden verkocht. Dakloos en werkloos belandde Thomas zo op straat.
Het filmpje van Josh werd uiteindelijk meer dan 40 miljoen(!) keer bekeken op YouTube. Josh was zo onder de indruk van de zwerver dat hij een inzamelingsactie startte. Hij haalde 145.873 dollar op. En Thomas? Thomas werd juni 2015 dood gevonden. Alcoholvergiftiging.
Contract
De 34-jarige Benjamin Köhler is profvoetballer. Niet eentje die miljoenen verdient. Benjamin komt uit voor de Duitse tweede Bundesliga-club Union Berlin. Eind van het seizoen loopt zijn contract af. Dat is de stand van zaken wanneer Köhler het ziekenhuis binnenwandelt voor de uitslag van een onderzoek wegens aanhoudende buikklachten. De arts heeft slecht nieuws: Köhler heeft een kwaadaardige vorm van lymfeklierkanker. De behandeling moet direct worden gestart. Met zwaar gemoed stelt Köhler zijn club op de hoogte. Iedereen schrikt. Een week later bezoekt Union-coach Norbert Duewel de zieke speler. Niet met het welbekende bosje bloemen, maar… met een contractverlenging!
Duewel tegen de pers: “we zijn er allemaal zeker van dat Köhler ooit het shirt van Union Berlin weer zal dragen. Hij is een vechter, op en naast het veld.” En zo geschiedde. Op 24 juli 2015 werd Köhler officieel genezen verklaard.
