De Tilburgse burgemeester Theo Weterings heeft niets met privacy. Al helemaal niet met die van jongeren. Wat hem betreft moeten politie en justitie veel makkelijker kunnen beschikken over gegevens van scholen en zorginstellingen. Er zijn namelijk jongeren die dreigen te bezwijken onder de verleidingen van criminaliteit.
Let wel: dreigen te bezwijken. Onder die paraplu kun je – wanneer het je zo uitkomt – alle jongeren scharen. Of, om te beginnen, eerst maar eens jongeren met een lichte autistische stoornis. Die zijn vast extra kwetsbaar voor de verleidingen van criminaliteit.
Dus vindt Weterings het een goed idee wanneer de overheid vrij toegang heeft tot hun medische en onderwijsgegevens. Analyseer ze maar van top tot teen. En daarna doe je dat bij alle jongeren, want zo werkt het uithollen van privacy. Het is een hellend vlak.
Ga maar na: eerst was terrorismebestrijding de reden waarom de overheid alles van je wil weten. Later kwam daar criminaliteit bij. En nu dus ook de jongeren. Het breidt zich als een olievlek uit. De volgende stap laat zich raden. Dan moeten databases met elkaar gekoppeld worden en gegevens uitgewisseld, om zo de onwelwillende burger in het vizier te krijgen.
En zo verder. Nog even en iedereen is een boef in de ogen van de overheid.
Grappig is dat. Na een terreuraanslag roepen politici altijd dat we niet zullen zwichten voor terreur. Dat we onze vrijheid met hand en tand zullen verdedigen. Maar stiekem doen ze precies het tegenovergestelde: diezelfde vrijheid beetje bij beetje inperken, door als rupsje Nooitgenoeg zoveel mogelijk data over burgers te verzamelen en met elkaar te combineren.
Punt is namelijk: zonder privacy blijft er weinig vrijheid over.
Laatst zei een student tegen me dat hij niets te verbergen had. De overheid mocht alles van hem weten. En ik ook.
“Dat is mooi,” antwoordde ik. “Vertel me dan maar wanneer je voor het laatst hebt gemasturbeerd.”
Hij keek me heel even geschokt aan en beende daarna boos weg, terwijl ik hem nariep: “Ja maar ik mocht toch alles van je weten?”
De waarheid is dat iedereen iets te verbergen heeft. Daarom doe je ’s avonds de gordijnen dicht. Daarom zet je je adresgegevens niet op Facebook. Daarom gebruik je wachtwoorden.
En dat die student boos wegliep, begrijp ik ook wel. Je wordt je pas bewust van de waarde van je privacy wanneer je zelf ervaart wat de effecten zijn als die wordt geschonden.