Avond. Bank. Een nieuw jaar. We kijken de eerste aflevering van een of andere achtdelige serie.
“Misschien word ik oud,” mompel ik, “maar waarom appt iedereen altijd zo snel op tv?”
Mijn vriendin kijkt met een schuin oog op van haar mobiel. “Jij wordt niet oud, je bént oud.” Ze speelt Candy Crush.
“Die Dinges, hoe heet ie ook alweer? Die gast tikt met twee duimen sneller dan ik praat!” Ik wijs naar het televisiescherm.
“Je bedoelt Kilian,” zegt mijn vriendin.
“Maakt niet uit hoe hij heet. Een normale vent zou juist eindeloos door de emoji’s scrollen. Schuimbekkend van voor naar achter en weer terug, omdat hij de juiste niet kan vinden.” En na een korte stilte: “Net als ik.”
“Net als jij,” antwoordt mijn vriendin. Heel even is de tekst van het berichtje in beeld. Ik buig me voorover. “Word ik geacht dát te kunnen lezen?”
“Kijk nou maar gewoon en maak je niet zo druk. Misschien is het wel de bedoeling dat je die tekst niet kunt lezen, is het allemaal onderdeel van de suspense.”
“Óf we missen hier een belangrijke aanwijzing voor een plotwending,” werp ik tegen. “Druk eens even op pauze? Of nog beter, op die 10-seconden-terug-knop?” Ik ben al opgestaan en zit nu op handen en voeten voor de tv, met mijn neus bijna op het scherm.
“De 10-seconden-terug-knop,” smaalt mijn vriendin. “Die zit er voor mannen op leeftijd, zodat elke aflevering van vijftig minuten minstens anderhalf uur duurt.”
“Goddomme, kan ik het nog niet lezen,” mopper ik. “De ondertiteling staat over de tekst van het appje heen.” Ik kom overeind. “Auw. Kut, mijn rug.”
“Jeetje, doe eens niet zo oud,” zegt mijn vriendin.

We kijken verder. De hoofdpersoon is aan het bellen. “Die Kilian heeft het de hele tijd over een Thomas,” begin ik. “Wie is nu weer Thomas? Is dat soms zijn broer?”
“Nee, Thomas is de buurman,” zegt mijn vriendin zonder op te kijken. “Je verwart hem met Vincent. Die is ook blond.”
“Al die acteurs lijken op elkaar. Waarom casten ze niet gewoon verschillende types? Groot, klein, dik, dun, wit, zwart? Dan heeft al dat diversiteitsdenken tenminste nog enig nut.”
Geen reactie meer.
Ik weet nu al hoe dit gaat eindigen. Je kijkt acht afleveringen en blijft geslagen achter. Even had je nog de ijdele hoop dat alle raadsels zich in de laatste aflevering zouden ontvouwen. Maar niets valt op zijn plek. Je mag het doen met een halfbakken cliffhanger, voor het geval er tóch een tweede seizoen komt. Of je hebt het gewoon niet begrepen. Dat kan natuurlijk ook. Heb je net die ene belangrijke aanwijzing gemist. Draaide het goddomme toch om dat appje.
Zo zak je, onmerkbaar maar onomkeerbaar, weg in het drijfzand van de ouderdom. Ik begin steeds meer op wijlen mijn vader te lijken, die ooit boos terugging naar de Mediamarkt omdat er geen gebruiksaanwijzing zat bij de laptop die hij had gekocht. Pas nu snap ik dat. Het is de wereld die doordraait terwijl jij achterblijft, woedend schuddend met je vuist.