Eindelijk, ik weet zijn naam. Ramsis Kwidama. Afgelopen maandag vonden schippers zijn levenloze lichaam. Vier dagen eerder sprong de 35-jarige Antilliaan vanaf de kade van de Nieuwe Maas in Rotterdam-West een jongen achterna die tijdens het zwemmen in moeilijkheden was geraakt. De 12-jarige knaap, huilend en gillend in het water, werd net op tijd door een passerende schipper aan boord gehesen. Ramsis Kwidama had minder geluk. Hij kwam in een gevaarlijke onderstroom terecht. “Ik red het niet meer, bel 112” waren zijn laatste woorden, aan zijn vriendin op de kade.
Op de website van het Algemeen Dagblad zag ik een kleine portretfoto van Ramsis. Hij ziet eruit zoals je je een Antilliaan voorstelt. Losjes in de camera kijkend, grote ketting om de nek, rasta-muts, mooie glimlach, veel bling bling. Ik werd er een beetje verdrietig van toen ik besefte dat dit wellicht ook de foto is die op de kist zal staan. Ook moest ik denken aan mijn neef André. In september 2004 fietste hij in Rotterdam over de Erasmusbrug toen hij mensen hoorde schreeuwen. Er lag iemand in het water. André zette zijn fiets aan de kant en deed wat geen enkele omstander deed. Hij sprong de drenkelinge achterna. Omringd door kademuren van drie meter hoog, met geen steiger of trap te bekennen, hield hij haar hoofd minutenlang boven het ijskoude water. De brandweer arriveerde maar net op tijd. Later kreeg André de Erepenning voor Menslievend Hulpbetoon in zilver, uit handen van burgemeester Opstelten. Mijn neef had het liefst geweigerd, maar zijn ouders en beide zussen stonden erop. Ik weet nog goed hoe mijn ogen volliepen toen mijn oom mij het verhaal aan de telefoon vertelde. Ik wist niet op wie ik meer trots was. Op mijn neef, of op mijn oom en tante omdat zij hun zoon zo hadden opgevoed dat hij hiertoe in staat is.
Zo ook Ramsis Kwidama. Hij probeerde een wildvreemde jongen te redden, zonder zich te bekommeren om de gevolgen. Misschien omdat hij zelf een zoontje van 11 had, wie zal het zeggen. In Amerikaanse films loopt zoiets altijd goed af. Maar zo is het niet gegaan. Nu is Ramsis dood en het verbaast me hoe weinig zijn naam in de media wordt genoemd. Ik zeg: Ramsis Kwidama verdient een Erepenning. Postuum, voor zijn moed. Ik hoop dat de burgemeester van Rotterdam de penning uitreikt aan zijn ouders. Als dank, omdat ze zo’n mooi mens op aarde hebben gezet.