Loop ik net lekker ontspannen over de markt, met een stronk prei in mijn boodschappentas, krijg ik plots een microfoon onder de neus gedrukt: “Mag ik u misschien iets vragen?” Ik houd halt. Voor me staat een studentikoos meisje, met achter haar een cameraman. “Kunt u mij misschien vertellen hoeveel genders er zijn?”

Ik lees net dat gas voor Poetin een “efficiënt geopolitiek wapen” is. Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, twitterde het ook al: “Russia is using gas as a political weapon.” Maar hoezo dan? Het was toch de EU die liever vandaag dan morgen van al het Russische gas af wilde? Want economische sancties en zo?

Ik snap die hele discussie over het recht op abortus niet. Een abortus (wereldwijd het eindpunt van een kwart van alle zwangerschappen) is slechts symptoombestrijding. Begin eens bij de oorzaak: de piemel.

De koopkracht daalt, lees ik al dobberend op mijn luchtbed. Ja, en? Onbegrijpelijk dat iedereen zich daar zo druk over maakt. Ik leg het je uit.

Het is al laat. Ik ben bekaf. Op de gang van het motel, ergens onder de rook van een Franse snelweg, zie ik nog net een jong Brits stel de kamer naast me binnenglippen. Zij - naaldhakken en kokerrok - is voor driekwart opgetrokken uit been. Hij is klein van stuk en gedrongen: type sportschool. Ik hoor ze verliefd fluisteren. Het kaartje ‘niet storen’ hangt al aan de deurknop.

“Maar jij claimt dat Arie Ribbens nog leeft. Vertel me dan gewoon wat jouw bronnen zijn."