Het non-stop virtuele leven is om horendol van te worden. Ik trek het niet meer. Mijn aandacht is vereist, 24 uur per dag, 7 dagen per week. Ruim vijfhonderd mensen volg ik op Twitter én ik heb een kleine vierhonderd vrienden op Facebook. En nu al volgt het ene bericht het andere in een razend tempo op. Een mal filmpje, een foto, een fittie – alles dient live verorberd te worden; seconde na seconde, minuut na minuut, uur na uur, dag na dag.

We moeten wel, want voor je het weet is die ene belangrijke tweet of update in de tijd verdwenen, achter de horizon. En wat dan? Dus ploeter ik verder, want wie het tempo niet bijbeent, doet niet meer mee. De informatiestroom is verworden tot een woest kolkende rivier. Ik ben de slaaf van mijn eigen timeline, want Twitter en Facebook wachten op niemand. Ook niet op mij.

Geen wonder dat in Amerika de Slow Web Movement steeds meer aanhangers krijgt. De beweging heeft zelfs een eigen manifest waarin wordt geageerd tegen The Fast Web. Waarom? The Fast Web is als fast food, vindt de Slow Web Movement. Zo zijn Twitter en Facebook niets meer dan instant snacks. Hapklare brokjes informatie, netjes voorgekauwd zodat je enkel nog hoeft te slikken. Weinig uitgesproken van smaak, dus iedereen lust het. Een grappige foto op Facebook is als een bitterbal die je snel even naar binnen werkt. Een serie tweets laat zich het best vergelijken met een handje pinda’s dat je – hopla – achterin je huig kiepert. Zo consumeren wij het net. Hap, slik, weg.

The Fast Web gaat over informatie. The Slow Web over kennis. Een belangrijk verschil. Op The Fast Web consumeren we een mening, in plaats van er zelf een te bedenken. Nepdenkers zijn we geworden, want wéten is iets anders dan begrijpen. Voor begrijpen heb je tijd nodig. Duiding. En die tijd hebben we niet – of beter gezegd: nemen we niet.

Eigenlijk is dat raar, want is het internet niet één groot archief waaruit je naar believen kunt putten? De enorme hoeveelheid informatie die online beschikbaar is, stelt ons juist in staat elke kwestie op zijn merites te beoordelen. Waarom doen we dat dan niet? Het is een vreemde tegenstelling: zo veel informatie voor handen, terwijl het enige wat online telt, snelheid lijkt te zijn. Neem nu die schutter uit Connecticut. Media toonden urenlang een foto van een jongen die niets met de zaak van doen had. De oorzaak: je zou maar eens later dan de concurrentie met een kiekje van de dader komen. Een ramp!

Snelheid boven alles. Dat is hoe wij denken optimaal van het internet te profiteren. Meer smaken zijn er niet. Treurig, hè? Daarom moeten we af van het idee dat internet een digitale snelweg is, enkel gebouwd om de waan-van-de-dag-karavaan (lees: social media) ruim baan te geven. Zoals gezegd: The Fast Web is als fast food – en de enige vraag die de Slow Web Movement ons stelt, is deze: verrijkt McDonalds nu werkelijk je leven?

Daar ga ik tijdens de kerst eens goed over nadenken.