Ze zeggen dat het door sociale media komt, dat iedereen een mening heeft. Of er eentje wil hebben. Meningen zijn belangrijk. Wanneer je de tv aanzet, zie je altijd mensen met een mening.

Dus zo vreemd is het niet dat maar liefst 13,7 miljoen Nederlanders hun mening ventileren op sociale media. Allen zijn ze als het ware hun eigen ambassadeur. De diplomaat van een ministaatje dat één inwoner telt.

Jij ontkomt er dus ook niet aan om met een officiële persoonlijke verklaring te komen. Over het Palestijns-Israelische conflict bijvoorbeeld. Heel belangrijk, want zonder stellingname zouden mensen op sociale media jouw stilzwijgen wel eens kunnen interpreteren als een hardvochtig gebrek aan bezorgdheid. Of als jouw instemming met de gang van zaken. Want wie zwijgt, stemt toe.

Aan jou dus de morele plicht om je niet van het nieuws af te keren, om begaan te zijn met het lot van iedereen in het Midden-Oosten. Om je afkeuring expliciet te maken. En om solidariteit te tonen met de direct getroffenen. Want wie nú niet verontwaardigd is, die let niet op!

Maar zonder gevaar is het tikken van een mening op sociale media niet, want daar is de eigen emotie het middelpunt van alles. Dus pas maar op dat je niemand kwetst! Het grote gevaar in onze maatschappij is niet corona, die aanstormende vrachtauto of de eeuwige terrorist.

Nee, het grote gevaar is de veroordeling van jou als persoon, door zo’n beetje iedereen online. Want tegenwoordig is een mening al kwetsend, wanneer deze als kwetsend kan worden ervaren. Krijg je al die leunstoelwoede over je heen. Bellen ze je werkgever.

Maar dan nu de hamvraag. Hoeveel personen op sociale media herinneren zich over twee weken nog wat jij vandaag postte? Precies, nul. Sterker nog, weet jij zélf wel wat je twee weken geleden postte? Nee, ook niet. Allang weer vergeten. Simpelweg omdat werkelijk niets op sociale media ook maar het herinneren waard is.

Zó belangrijk zijn meningen dus.