De zomer van 1969. Woodstock, hippies, peace and music. Maar ook… Helter Skelter. Deze maand, op de kop af 54 jaar geleden, vond een van de meest weerzinwekkende en totaal zinloze moordpartijen aller tijden plaats. Het bekendste slachtoffer van de Manson-familie: actrice Sharon Tate. In één klap was het love & peace-tijdperk van de sixties voorbij.
Beverly Hills, Californië, de nacht van vrijdag 8 op zaterdag 9 augustus 1969. Los Angeles zucht onder een hittegolf. Drie uur in de ochtend, het is nog steeds een warme, zwoele zomernacht. Voor het grote ijzeren hek van Cielo Drive 10050 komt een oude Ford tot stilstand, met daarin vier leden van de Manson-familie. Achter het stuur zit de 23-jarige Tex Watson, lang en knap, de zelfbenoemde rechterhand van Charles Manson. Een kaliber-22-revolver steekt in zijn broekriem. De drie andere passagiers zijn jonge vrouwen: Susan, Katie en Linda. Alle vier dragen ze donkere kleren. En messen.
Tekst loopt verder onder de video
Ze helpen elkaar over het hoge hek met daarachter het bijna vier hectare grote landgoed, met daarop een klassieke ranch, eigendom van platenproducer Terry Melcher. Sinds begin dat jaar is het verhuurd aan regisseur Roman Polanski en zijn hoogzwangere 26-jarige echtgenote Sharon Tate. Nog vier weekjes, dan is ze uitgeteld. Polanski is in Europa. Omdat Sharon niet graag alleen is, heeft ze drie vrienden uitgenodigd. Jay Sebring (een kapper en ex van Sharon), de 32-jarige Wojtek Frykowski (een vriend van Polanski) en zijn verloofde Abigail Folger. Zij is er om een oogje in het zeil te houden. Wojtek is een aan lagerwal geraakt acteur, een zachtaardige jongen. Maar ook iemand die meer LSD en coke gebruikt dan goed voor hem is. Het viertal heeft vanavond buiten de deur gegeten, in El Coyote. Mexicaans. Nu roken ze nog even een joint voor het slapen gaan.
In het gastenverblijf, schuin achter de ranch gelegen, brandt ook nog licht. Op de veranda zitten de vrienden William Garretson en Steven Parent. Ze drinken en roken. De 19-jarige William past, in ruil voor gratis inwoning, op het landgoed en de twee jachthonden. Steven, achttien pas, met rood haar en een dikke hoornen bril – een beetje een nerd – kwam toevallig langs. Beide jongens hebben het even over Sharon Tate. William vertelt trots dat hij de actrice één keer gesproken heeft, bij het zwembad achter haar huis. Sharon was aardig. Steven is onder de indruk, want Sharon Tate is een echte filmster, een celebrity.
Waanzinnige blik
Rond een uur of vier besluit Steven weer op huis aan te gaan. Hij stapt in zijn witte AMC Rambler, een grote Amerikaanse gezinswagen die hij speciaal deze avond van zijn vader mocht lenen. Steven rijdt stapvoets over de oprijlaan, richting het hek, als plots een man pal voor zijn motorkap opduikt. Steven trapt in een reflex op de rem. De man heeft een waanzinnige blik in de ogen. Achter hem drie druk zwaaiende jonge vrouwen. Het portier wordt opengerukt. Steven verstijft, hij ziet de revolver, gericht op zijn borst. “Doe me alsjeblieft geen kwaad, ik zal niets zeggen,” fluistert hij. Het zijn z’n laatste woorden. Vier schoten klinken in de nacht. William hoort niets. Die is naar binnen gegaan om muziek te luisteren.
In de ranch worden de knallen wel gehoord. Sharon schrikt, Jay kalmeert haar. Die geluiden kunnen van alles zijn, het zijn vast geen schoten. Beiden zijn in haar slaapkamer. Sharon ligt op bed, Jay zit op de rand.
Honderd meter verderop is Linda bij de auto achtergebleven, in shock. Ze staart naar het lijk van de jonge bestuurder. Zijn in het niets starende ogen, achter de brillenglazen. Overal bloed. Vier grote gaten hebben de schoten achtergelaten. Dan hoort ze glasgerinkel. Tex heeft een raam van de ranch ingeslagen. Hij klimt naar binnen en opent de voordeur voor Susan en Katie.
Daarna stormen ze gedrieën de woonkamer in. Daar ligt Frykowski in zijn eentje op de bank. Hij kijkt op, ziet Tex en de revolver. “Wie ben jij?” vraagt Frykowski, nog steeds wat high.
“Ik ben de duivel,” antwoordt Tex. “Ik ben hier om zijn werk te doen.” Hij gebaart dat Susan op zoek moet naar iets waarmee ze Frykowski’s handen achter zijn rug bij elkaar kunnen binden. In de hal sluipt Susan de immense trap op, naar boven. Daar staan de deuren van twee slaapkamers op een kier. In de ene ziet ze Sharon en Jay, kletsend. Beiden zien haar niet.
Susan sluipt verder. In de volgende kamer ligt Abigail Folger op haar antieke bed te lezen. Ze draagt een witte japon. Overmorgen wordt ze zesentwintig. Als ze opkijkt van haar boek en Susan ziet, zwaait ze vrolijk naar haar.
Susan loopt snel door naar de badkamer en graait daar wat handdoeken bij elkaar. Ze vindt ook nog een nylon touw. Beneden vertelt ze Tex dat er boven ook nog mensen zijn. Tex reageert geagiteerd: “Haal ze naar beneden!” Susan trekt haar mes en doet wat haar gezegd is.
Even later zijn Sharon, Jay en Abigail ook in de woonkamer. Frykowski ligt met achter de rug gebonden polsen op de bank. Tex beveelt hen om op de grond te gaan liggen, op hun buik. De drie kijken elkaar aan. Jay wijst naar Sharon: “Zij kan zo niet liggen! Man, zie je niet dat ze hoogzwanger is?”
Tex’ ogen schieten heel even richting Sharon. Op dat moment duikt Jay naar de revolver. Maar Tex is sneller. Hij vuurt in een reflex en raakt Jay in de oksel. Jay valt. Abigail gilt, Sharon ook. Achter het huis blaffen de twee jachthonden als bezetenen in hun hok. Tex vloekt en trapt Jay vol in het gezicht. Hij kronkelt van de pijn.
Gillende wijven, het irriteert Tex. Hij pakt de beide uiteinden van het nylon touw en knoopt het ene uiteinde om Abigail’s en Sharon’s nek. Daarna gooit hij het touw over een dwarsbalk en wikkelt het andere uiteinde om Jay’s hals, nadat die door Susan en Katie overeind is geholpen. Zo houden de drie elkaar in evenwicht, als menselijke contragewichten. Als ze niet rechtop blijven staan, stikken ze.
“Jullie gaan allemaal sterven, want ik ben de duivel!” gilt Tex.
Roofdier
Intussen is Frykowski erin geslaagd zijn handen te bevrijden. Liggend op de bank grijpt hij de rechterpols van Susan, die achter de bank staat, en trekt haar omlaag. Samen rollen ze in een kluwen van armen en benen over de grond.
Frykowski krabbelt overeind, probeert te vluchten. Maar Susan klemt zich met één arm vast aan zijn linker onderbeen en grijpt met haar andere hand het mes dat op de grond is gevallen. Ze steekt en steekt, vier keer in zijn bovenbeen. Frykowski schudt haar van zich af, probeert hinkend de hal te bereiken. Daar springt Susan hem als een roofdier in de nek. Krijsend drijft ze haar mes in zijn rug, keer op keer een rib rakend. Tot een volgende messteek Frykowski’s rechterlong doorboort. Hij rochelt. Het mes blijft steken.
Frykowski reikt met beide handen achter zich, boven zijn hoofd. Hij trekt Susan zo hard aan haar haren dat ze los moet laten en op de grond valt. Frykowski strompelt voort. Hij is bijna bij de voordeur. Susan gilt om hulp, want zonder mes kan ze niets. Tex stapt de hal in, richt zijn revolver en schiet. Frykowski wordt geraakt in de rug, maar blijft voortstrompelen. Weer vuurt Tex, ditmaal raakt hij hem in zijn rechterdij.
Maar Frykowski stopt nog steeds niet. Hij hijgt, strompelt, waggelt. Zijn doodsnood overstijgt alles. En wéér haalt Tex de trekker over. Het wapen ketst. Vloekend werpt hij zich nu op Frykowski. Beide mannen vallen. Tex slaat met de kolf van de revolver in op het achterhoofd van zijn slachtoffer. Zo hard dat het hout breekt, waarmee de kolf is ingelegd. Eindelijk, de motherfucker beweegt niet meer. De gehele gang is doordrenkt met bloed, het zit zelfs op het plafond. Tex loopt hijgend terug de woonkamer in.
Daar is Abigail er enkele ogenblikken eerder in geslaagd de knoop rond haar nek los te krijgen. Ze spurt naar de achterdeur die naar het zwembad achter de ranch voert. Maar Katie is sneller. De twee vrouwen raken in een worsteling. Ondanks het mes waarmee Katie op haar in probeert te steken, lijkt Abigail – een hoofd groter – te winnen. Door alle adrenaline voelt ze de vele sneeën in haar bovenarmen nauwelijks.
In de woonkamer steekt Tex intussen verwoed in op Jay, die nog steeds met de handen boven zijn hoofd is vastgeknoopt. Viermaal drijft hij het mes in diens maag en borst. Jay rochelt met uitpuilende ogen, terwijl het bloed over zijn kin golft. Totdat ook hij dood is. Sharon, aan de andere kant van het koord, gilt en gilt.
Tex kijkt wild om zich heen en rent dan op het hulpgeroep van Katie af. Als Abigail hem ziet naderen, met een in bloed gedrenkt lemmet dreigend boven het hoofd, laat ze Katie los. “Ik geef op. Dood me maar…” is alles wat ze zegt. Dat is wat Tex doet. Hij slaat met de kolf van zijn revolver in op Abigails hoofd en jaagt daarna in hoog tempo zijn mes in haar borst en buik. Hevig bloedend weet Abigail de achterdeur nog te openen, huilend en roepend om haar moeder. Ze sterft enkele meters verder op het gazon, net voor het zwembad, waar Tex haar nóg een aantal messteken toebrengt. Later zou Katie getuigen dat ze zich verwonderde over hoe snel bloed een maagdelijk witte nachtjapon zo dieprood kan kleuren. Niet verwonderlijk; de lijkschouwer telde 28 messteken.
Aan de voorzijde van de ranch, nog steeds wachtend bij de auto, ziet Linda een man in een wit hemd, doordrenkt en druipend van het bloed, naar buiten strompelen. Het is Frykowski, met gespreide armen. Hij huilt en rochelt. Voetje voor voetje schuifelt hij in de richting van het hek. Linda kan alleen maar verstijfd toekijken. Ze zou later verklaren dat ze even dacht Jezus Christus in hem te herkennen.
Het volgende moment komen Tex en Katie langs het huis gerend, gealarmeerd door het hulpgeroep. Frykowski zakt op zijn knieën. Tex steekt weer als een wilde op hem in. Dan valt Frykowski met een doffe plof voorover in het gras. Dood. Later, tijdens de obductie, werden bij Frykowski maar liefst 51 messteken en 2 kogelwonden geteld.
Moordenaars
Binnen heeft Sharon Tate, nog steeds ongedeerd, zich intussen ook los weten te werken. Ze wil naar de voordeur rennen, maar Susan is sneller. Ze neemt de actrice in een nekklem en schreeuwt. Tex en Katie sprinten weer naar binnen.
Het drietal plant Sharon op de bank. Plots verandert de sfeer. Tex en de twee vrouwen hijgen uit van gedane arbeid, beginnen in alle rust op haar in te praten. Dat ze moet bedaren. Maar ook dat ze zal sterven, als laatste.
Sharon smeekt en smeekt. Dat ze nog niet dood wil. En, als ze merkt dat dat weinig indruk maakt, dat ze eerst haar kind wil baren. Ze schokt van het huilen, smeekt haar moordenaars om met hen mee te mogen. Als ze haar kind gebaard heeft, dan mogen ze haar doden. Ze zal niet tegenwerken.
Daar lijkt Tex even voor open te staan. De Manson-familie kan wel wat extra kinderen gebruiken. Maar dan roept Katie: “Maak haar af, de bitch!”
Die kreet brengt Tex weer terug in zijn razernij: “We snijden die baby uit je buik, bitch!” Susan klemt Sharon’s armen achter haar rug. Tex heft zijn rechterarm, aarzelt even alsof hij niet kan beslissen, kijkt naar Sharon’s hoogzwangere buik en drijft zijn mes dan enkele malen in haar linkerborst, dwars door de beha heen. Nu begint ook Katie koortsachtig op haar in te steken. Sharon gilt, ze roept om God. Eerst luid en dan steeds zachter. Haar ogen trillen, worden dan wijder en draaien weg.
Iedereen baadt in het nog warme bloed. De vrouwen smeren het over hun wangen. Sharon beweegt niet meer. Ze binden een koord om haar nek, trekken haar omhoog en gooien het andere eind van het touw weer over de dwarsbalk. Dat wikkelen ze om de nek van Jay’s stoffelijk overschot. Beiden hangen nu, met de armen boven het hoofd, uit te bloeden als geslachte varkens.
Dat werkt blijkbaar inspirerend: Kathy doopt een doek in Sharon’s bloed, gaat naar buiten en schrijft in koeienletters ‘PIG’ op de voordeur. Daarna likt ze vergenoegd het bloed van haar vingers. Binnen drukt Susan voor alle zekerheid haar oor tegen Sharon’s maagstreek om er zeker van te zijn dat ze dood is. En dat is ze. En met haar sterft ook haar ongeboren zoontje Paul.
Daarna verlaten de drie het huis. Ze laten de voordeur open, stappen met Linda in hun Ford en vertrekken. Ook het hek laten ze open. Een heel eind verderop zijn buren wakker geschrokken van het gegil. Als het uiteindelijk weer stil is, slapen ze verder.
Tekst loopt verder onder de video
Onderweg stoppen de vier even om zich om te kleden. Intussen vertellen ze elkaar opgewonden hun anekdotes. De messen waren eigenlijk niet stevig genoeg, vindt Katie. Vooral Frykowski’s bovenbeen was als een blok beton. Geen doorkomen aan. Daardoor deed haar hand pijn, elke keer als ze stak. Susan klaagt dat Wojtek haar wel erg hard aan haar haren had getrokken, in zijn doodsstrijd. Maar het was de moeite waard. En dan de ene bitch, roepend om haar mama. En die andere, gillend om God. Maar niemand die hen ooit hoorde. Onbetaalbaar! Alleen Linda zegt niets.
Slachting
Eenmaal terug in de commune, reageert Charles Manson norsig. “Waarom zijn jullie al zo vroeg terug?” De sekteleider is vooral teleurgesteld over het aantal doden. “Ik had jullie opgedragen meer huizen in die buurt te bezoeken.” Tex doet verslag, maar haalt verder zijn schouders op. Dan wil Manson weten waarom Linda zich afzijdig hield tijdens de moorden. Ze antwoordt: “I’m not you, Charlie. I can’t kill anyone.” Manson grijnst.
Tekst loopt verder onder de video
De volgende dag tellen rechercheurs maar liefst 102 messteken, waarvan zestien in het lichaam van Sharon Tate; in haar hart, lever en nieren. De satanisch aandoende slachting is zo weerzinwekkend dat media er maar niet over uitgesproken raken. Heel Hollywood siddert. De politie weet even niet waar te zoeken. Eerst is de 19-jarige William, die tijdelijk op het landgoed paste, een verdachte. Evenals Polanski zelf, omdat die enkele maanden eerder de film Rosemary’s Baby heeft uitgebracht. Ook satanisch.
Maar beide verdenkingen verdwijnen als sneeuw voor de zon. Een dag later worden, eveneens in een van de chique buurten rondom Hollywood, de 44-jarige zakenman Leno LaBianca en zijn 38-jarige vrouw Rosemary in hun huis vermoord. Op precies dezelfde gruwelijke wijze afgeslacht met tientallen messteken. Paniek slaat toe in de heuvels rondom Hollywood. De jet set schaft zich wapens, waakhonden en hoge hekken aan. Iedereen is bang de volgende te zijn. Daarmee zijn de sixties als psychedelisch tijdperk vol Love and Peace van het ene op het andere moment voorbij.
Tekst loopt verder onder de video
Anderhalve dag na de uitvaart van zijn geliefde Sharon Tate en hun ongeboren zoon, komt Polanski aan bij de villa. Pers wacht hem massaal op. De foto’s van dat bezoek, genomen door paparazzi, zijn bijna net zo macaber als de moorden zelf. Op eentje zit Polanski op een stoel op de veranda, het voetpad voor hem nog steeds doordrenkt met geronnen bloed, het woord PIG duidelijk zichtbaar op de witte voordeur. Het stort hem in een jarenlange depressie.
De Manson-familie loopt pas enkele maanden later tegen de lamp, wanneer Susan, een van de vrouwelijke leden, voor een ander vergrijp in een politiecel belandt. Daar schept ze tegenover een celgenoot op over de moord op Sharon Tate. Het balletje begint te rollen. Uiteindelijk getuigt Linda, die tijdens de moorden bij de auto achterbleef, tegen haar voormalige ‘familieleden’. In ruil voor haar verklaringen wordt ze niet vervolgd.
Volgens de politie waren de moordpartijen bedoeld om een rassenoorlog te ontketenen. Een vreemd, irrationeel plan dat Manson de codenaam ‘Helter Skelter’ meegaf, naar een nummer van The Beatles. Op 8 augustus 1969 gaf hij daarom vier van zijn volgelingen de opdracht om naar het huis van Terry Melcher te rijden, een platenproducer. Manson had nog een appeltje met de man te schillen omdat deze geen interesse had getoond in zijn muziek.
Vandaar de opdracht om daar iedereen te vermoorden. Manson hoopte dat de Black Panthers (een radicale Afro-Amerikaanse politieke organisatie) als schuldigen zouden worden aangewezen. Een niet te volgen gedachtegang? Inderdaad. Compleet zinloze moorden, gedreven door waanzin.
Tijdens het proces, dat bijna een jaar zou duren, introduceert Manson zichzelf met de woorden: “Ik ben Manson, alias Hare Krishna, alias Jezus Christus, alias Mohammed, alias Boeddha.” Later kerft hij ook nog een hakenkruis in zijn voorhoofd.
De gehele Manson-familie wordt uiteindelijk ter dood veroordeeld. Een vonnis dat later wordt omgezet in levenslang.
Als Sharons jongere zus Debra zestien jaar oud is, besluit ze Manson op te zoeken in de gevangenis. Het is een surrealistische ervaring. Twee personen tegenover elkaar aan een tafeltje. Manson geketend en Debra met twee bewakers naast zich. Tien minuten staren ze elkaar aan, als in een western. Geen woord wordt gewisseld. En dat is het dan. Debra weet genoeg, ze heeft het kwaad in de ogen gekeken.
Tekst loopt verder onder de video
Tex, de rechterhand van Manson, verontschuldigt zich meerdere malen voor de moorden en wordt zelfs predikant. Zeventien keer dient hij een gratieverzoek in, maar die worden alle afgewezen. Tex is nu 78 jaar oud.
Susan overlijdt in 2009 in de gevangenis, op 61-jarige leeftijd aan een hersentumor, terwijl Katie, 75 inmiddels, nu de langstzittende vrouwelijke gevangene van Californië is. Linda, tot slot, slijt haar leven in anonimiteit en sterft in januari 2023, op 73-jarige leeftijd.
En Charles Manson? Aanvankelijk mag hij zich als cultfiguur verheugen in een schare fans, met evenzoveel fanmail. Maar die droogt in de loop der jaren op. Hij overlijdt in 2017, op 83-jarige leeftijd, als ‘gevangene B-33920’ in de Corcoran State Prison in Californië. Twaalf keer vroeg hij tevergeefs om gratie.
Het is uiteindelijk Debra die het overlijden van Manson wereldkundig mag maken. De gevangenisdirectie heeft haar als allereerste op de hoogte gesteld. Attent, want Mansons dood is haar, na bijna een halve eeuw wachten, meer dan gegund.
