Kreet van de week: ongebreidelde wreedheid! Ik vat het even samen, want de waanzin waart weer door het Midden-Oosten en dan raak je al snel het spoor bijster. Dus Hamas restte niets anders dan het gebruik van grof geweld. Of zoals ik ergens las: “De ongebreidelde wreedheid van Israël in Gaza heeft een generatie Palestijnen voortgebracht die het geloof in geweldloos verzet heeft verloren.”
Ik moest even gaan liggen toen ik dat las. Eerst was er dus geweldloos verzet, maar toen dat niets opleverde, hadden de Palestijnen geen andere keuze meer. Daarom was het – hoe vreselijk ook – in zekere zin logisch dat Hamas-strijders naar kibboetsen en een dance-event togen, om daar dood en verderf te zaai. Maar ja, dat deden ze dus enkel omdat alle andere middelen hadden gefaald.
Rijst enkel de vraag: als die Hamas-strijders de ongebreidelde wreedheid niet langer konden aanzien, waarom schoten ze dan jongeren, bejaarden, vrouwen en kinderen dood? Is dat niet, nou ja, een klein beetje raar? Datgene doen waartegen je zegt te ageren?
Nee, dan Israël. Premier Netanyahu veroordeelt op hoge toon het geweld tegen onschuldige burgers. Maar als hij dat echt zo vreselijk vindt, is het dan niet logisch dat hij zelf ook zo weinig mogelijk geweld toepast? Maar nee hoor, in de Gazastrook is inmiddels al een veelvoud aan Palestijnen omgebracht. En dat is nog maar het begin. Sterker nog, ook met Israëlische levens lijkt de Israëlische regering behoorlijk scheutig. Of zoals een der ministers zich liet ontvallen: “We moeten wreed zijn en niet te veel aan de gijzelaars denken.”
Die ijverige bereidheid om over lijken te gaan, terwijl je claimt het slachtoffer te zijn. Het is misselijkmakend. Binnen al die waanzin past naadloos het gesteggel over de raketinslag bij het ziekenhuis in Gaza-stad. Want wat doet het ertoe van wie die raket was? Als twee auto’s een straatrace houden door de binnenstad, dan maakt het toch ook niet uit welk van de twee dat terras op schoot en alle aanwezigen doodde? Of ga je soms vrijuit omdat het jouw auto niet was? Nee vriend, zo werkt dat niet. Jij deed mee aan de race en bent net zo schuldig.
En toch blijf ik maar zinnetjes lezen als: “Ik hoop vooral dat we empathie kunnen blijven opbrengen voor beide kanten.” Misschien moeten we daar, na zeventig jaar, maar eens mee ophouden. Het werkt simpelweg niet. Beide kanten zien al dat begrip als een vrijbrief voor geweld. Hun favoriet tijdverdrijf, want anders houd je het geen zeventig jaar vol.
Nog erger is het kiezen van een kant. Temeer omdat beide partijen uit zijn op de vernietiging van die ander. Dat maakt ‘onvoorwaardelijk steunen’ tot de smeerolie van deze oorlog. Want wat gebeurt er als een van beide partijen daadwerkelijk wint? Wat hebben zij er dan voor over om hun met ongebreidelde wreedheid afgedwongen samenleving te handhaven? Precies. En beginnen we weer van voor af aan.
Samengevat: hopeloos.
