En opeens telt de Tweede Kamerfractie van de BBB niet één, maar vier zetels. Watskeburt? Twee Kamerleden van JA21 (Derk Jan Eppink en Nicki Pouw-Verweij) stapten per direct over naar de BBB-fractie, evenals Lilian Helder van de PVV.
Is dat niet raar? Ik bedoel: bij de Tweede Kamerverkiezingen in 2021 gaf de Nederlandse kiezer de BBB één zetel, en niet vier. Toch hebben we nu een Tweede Kamer waarin de BBB (104 duizend stemmen) 4 zetels heeft, terwijl JA21 (246 duizend stemmen) het met 1 zetel moet doen.
Laten we eens uitrekenen hoeveel kiezers hier nu worden genaaid. Zo’n 70.000 stemmen leveren één Kamerzetel op. Dat betekent dus dat Caroline en haar drie overlopers met deze actie 3 x 70.000 = 210.000 Nederlandse kiezers hun stem hebben ontnomen. Of beter gezegd: 210.000 uitgebrachte stemmen op legale wijze hebben vervalst. Al die mensen stemden immers op JA21 en de PVV. Níét op de BBB. Maar who gives a fuck? Caroline en haar drie overlopers in ieder geval niet.
Bij Op1 poogde Van der Plas haar boerenbedrog recht te praten. Ze kwam met een warrig verhaal over wachtgeld en dat de drie partijhoppers in kwestie toch echt stuk voor stuk toptalenten waren die voor de politiek behouden moesten blijven. Waarschijnlijk doelde ze daarbij vooral op beroepspoliticus Derk Jan Eppink. De man zonder enige loyaliteit die met zijn overstap naar de BBB alweer toe is aan zijn vijfde partij. Maar dat maakte Caroline niets uit: “Mensen hebben ook wel eens tien banen in hun leven, toch?”
Rijst als vanzelf de vraag: wat is hier allemaal bekonkeld? Welke toezeggingen deed Caroline bij deze koehandel? Hoe kreeg ze de transfer van de drie gelukszoekers rond? Was het handjeklap in de achterkamertjes van de BBB? We zullen het nooit weten.
Wat we wél weten, is dat Tweede Kamerleden zichzelf blijkbaar als een soort van profvoetballers zien. Hoppend van club naar club. Met één belangrijk verschil: waar een transfer in de voetballerij – toch de meest corrupte sport ter wereld – aan regels is gebonden (de transferperiode stopt als de voetbalcompetitie begint), daar mogen Kamerleden letterlijk op elk moment van club wisselen. Gewoon, wanneer het hen behaagt. Als de aanbieding maar mooi genoeg is. Desnoods zelfs middenin een wedstrijd. Over competitievervalsing gesproken.
Daar sta je dan, als kiezer. Het enige wat je wil, is dat jouw stem op partij A ook resulteert in een Kamerlid dat namens die partij in de Kamer zit. Maar zelfs dat is tegenwoordig al te veel gevraagd.
Enfin, enkele dagen later mocht Caroline in Amsterdam de HJ Schoo-lezing geven, de officieuze opening van het parlementaire jaar. Het werd een “pleidooi voor herstel van vertrouwen in de politiek.” O, de ironie. Alsof er niets was gebeurd. Alsof ze niet net 210.000 Nederlanders had genaaid. Ach ja, Caroline. Ze heeft zich de schijnheilige arrogantie van de macht verdomde snel eigen gemaakt.
