Eindelijk! Sinds gisteren in een oplage van honderdduizend exemplaren in de winkel: de nieuwe glossy Felderhof. Jazeker, in navolging van die twee andere Nederlanders met onwaarschijnlijk veel persoonlijkheid – Linda en Ruud – heeft nu dus ook Rik zijn eigen lijfblad. De ondertitel: ‘De plek om gelukkig te zijn is hier, het uur om gelukkig te zijn is nu’.

Uitgever Sanoma noemt het 164 pagina’s tellende magazine ‘een tijdschrift van niveau met onder meer reizen naar het onbekende, diepgaande interviews, spirituele zoektochten, culinaire uitstapjes en romantische omzwervingen’. Het blad geeft ons Rik, heel veel Rik. Alles ademt zijn Villa-gevoel. ‘We gaan op zoek naar verhalen die verteld moeten worden’, schrijft zelfbenoemd meesterverteller Felderhof in zijn voorwoord. Daarom neemt hij ons 9 pagina’s lang mee naar zijn villa in Tanzania, voor een exclusief inkijkje.

Aha, denk je als nietsvermoedende lezer. Eindelijk de sappige details van Riks ruzie met Edith Brinkers, zijn Nederlandse buurvrouw in Tanzania. Met haar leeft de NCRV-coryfee al geruime tijd op voet van oorlog. Beiden wonen net buiten Arusha, nabij de Kilimanjaro en gunnen elkaar het licht in de ogen niet.
De ruzie haalde de pers, want Edith Brinkers is niet van de straat. Ze is ridder in de orde van Oranje-Nassau en bekende Nederlanders als Seth Gaaikema, Catherine Keyl, Erica Terpstra en Onno Ruding gaan graag met haar op safari. Om nog maar te zwijgen van haar ontmoetingen met president Bill Clinton en de Tanzaniaanse president Jakaya Kikwete. Wil de Telegraaf-journalist daar even melding van maken?

Het is duidelijk waar de schoen wringt. Rik Felderhof en Edith Brinkers zijn elkaars concurrenten. Beiden bevredigen zichzelf het liefst door zwaar hijgend en snuivend, zonder enige gene, ongelimiteerd tegen VIP’s aan te schurken.
De verwijten vliegen over en weer. Rik zou aan landjepik doen en zijn Tanzaniaanse villa zonder toestemming van Edith op haar grond hebben laten bouwen. Edith noemt Rik “narcistisch, egoïstisch en gierig”. Hij zou haar opzettelijk van haar balkon hebben proberen te duwen. Rik op zijn beurt noemt Edith ‘psychotisch’ en ‘altijd dronken of stoned’. Ook zou ze volgens hem seks hebben met twee van haar dertien Argentijnse minihengsten. “Ze moet gewoon onder behandeling.”

Maar helaas, niets daarover in Felderhof. Nee, liever etaleert de NCRV-coryfee zich als de menslievende kolonialist die puur uit goedertierenheid de dorpelingen voor zich laat werken. Fijne bijkomstigheid is dat je in het straatarme Tanzania voor een werknemer nog geen 2 euro per dag betaalt. Geen wonder dus dat Felderhof altijd minimaal vijf man personeel in zijn villa heeft rondlopen. ’s Nachts slapen ze in een bijgebouwtje. Bwana noemen ze hun meester Rik. En hij noemt ze ‘zijn roedel’.
Dat klopt ook wel, want op bevel een poot geven kunnen straatarme Tanzanianen als geen ander. Op de vraag wat het personeel voor bwana Rik wenst, komt het antwoord: ‘we hopen dat God hem vanuit hemel en aarde, oosten en westen, noorden en zuiden zal beschermen en we hopen dat hij het goede uit zijn hart zal delen met andere mensen.’

Een smeekbede om geld, maar de aimabele presentator ziet dat heel anders. Het klopt niet dat hij rijk is en die Tanzanianen die zeven dagen per week zijn bed opmaken, voor hem koken, klussen en de tuin onderhouden, arm. Nee, zo moet je dat niet zien. “Ze zijn zo blij met weinig” aldus de NCRV-topper. “Ik denk vaak: hadden wij maar een tiende van hun blijheid. Het lijkt wel alsof ze van God een extra portie vreugde hebben gekregen.” Om daar op zijn gebruikelijke, quasi-diepzinnige wijze aan toe te voegen: “wij hebben zo veel en zijn zo ontevreden. Zij hebben bijna niets, maar wel elkaar en wij hebben bijna alles en verliezen elkaar een beetje.”
Rik Felderhof in Afrika. Kuifje is er niets bij.