Ik heb de afgelopen weken genoten van Fred Teeven. Geen politicus die – met de verkiezingen op komst – zo quasi-integer een plasje kan doen tegen de boom die Volkert van der G. heet, als hij. Prachtig vind ik dat.
Fred Teeven. Ik noem hem altijd Fred Stopwatch. Dat komt door een interview dat hij in 2010 gaf aan weekblad Vrij Nederland. Het vraaggesprek is net begonnen als de vriendin van Teeven belt, opgewonden. Fred zat in het RTL-nieuws van zes uur! Hij was het eerste item! “Hoeveel seconden?” wil Teeven weten. “Drieëntwintig”, antwoordt zijn vriendin. Teeven is in zijn nopjes. Hij vertelt de verslaggever dat hij eerder die week ook al 13 seconden in Hart van Nederland zat. Even later gaat weer zijn telefoon. Een uitnodiging voor een debat in het land. Maar Teeven laat zich niet zomaar strikken. Eerst wil hij weten of er pers aanwezig is, want “als er geen media zijn, zit ik er voor Jan Boterletter.”
Ach ja, politici, allemaal doen ze het: netjes in een spreadsheet bijhouden hoeveel seconden media-aandacht ze nu weer bij elkaar hebben gesprokkeld. Het is het enige wat telt op de apenrots die ‚Tweede Kamer’ heet. Neem nu Diederik Samsom die met een enorme bos rode rozen onder de arm aanbelt bij een rijtjeshuis. Intens medelijden heb ik met de persoon die op zo’n moment opendoet. Je verwacht Gerrie, van de buren. Ze zou de gootsteenontstopper terugbrengen. Maar nee, het is Diederik Samsom. Verschrikt staar je naar zijn wat slordig gekleide hoofd. Het heeft iets weg van een ei. Met daarop geplakt die vlezige lippen, in het echt veel groter en voller dan op tv. En ze bewegen. Je hoort flarden van zinnen. „Mijn idealen” en „verschil maken” en „samen.” Intussen cirkelen zes fotografen en twee cameraploegen om je heen. Daar krijg je een roos. Weigeren is onbeleefd. Je staart naar de roos. Het ongemak groeit. Terwijl fototoestellen klikken, kijk je Samsom aan. Wat is het eigenlijk een klein, raar mannetje. Zijn privéleven is een zooitje, maar wederom gaat hij – geheel belangeloos – voor jou het land redden.
Weer het geklik van fototoestellen. En als vanzelf komt de gedachte in je op. Zou deze colporteur van het eigen gelijk ook aanbellen zónder media in zijn kielzog? Pas dan valt het kwartje. Plots besef je het. Het gaat helemaal niet om jou. Jij bent slechts aankleding, de figurant. Een vakje in de spreadsheet van Diederik Samsom. Weer drie seconden erbij!
