Op tv zie ik de 69-jarige Hannie uit Heerenveen. Hannie wil dood. Ze lijdt aan semantische dementie en kan haar gedachten nauwelijks nog ordenen, of omzetten in woorden. Daarom wil zij \u2018huppakee, weg.\u2019<\/p>\n\n\n\n
Een aantal jaren eerder heeft Hannie een wilsverklaring met een dementie-clausule laten opstellen. Maar haar huisarts twijfelt. Hij wil het Hannie z\u00e9lf horen zeggen, maar dat kan ze niet meer.<\/p>\n\n\n\n
Uiteindelijk is een arts van de Levenseindekliniek bereid te helpen. Zeven moeizame gesprekken voert hij met Hannie. Pas dan is hij overtuigd. Nu zitten ze gedrie\u00ebn op de bank: de arts, Hannie en haar man. Er moet een sterfdatum worden geprikt. De arts wijst in zijn agenda. Komt komende maandag uit? Dan kan Hannie, schaatsfan, nog mooi de afsluitende dag van het WK in Thialf meepikken.<\/p>\n\n\n\n
Hannie kijkt wat stuurs voor zich uit. \u201cKan het niet nu, huppakee weg?\u201d
Nee, dat kan niet. De camera zoomt in. De arts noteert in zijn agenda, op maandag: \u2018Huppakee. Weg.\u2019<\/p>\n\n\n\n
Op zondag gaan Hannie en haar man met de auto naar Thialf. De laatste keer samen in 35 jaar. Hannie rijdt. Dat kan ze nog. Autorijden is voor haar een automatisme. Haar man zit naast haar, in het oranje uitgedost. Even later zitten ze samen op de tribune. \u201cHeb je het naar je zin?\u201d vraagt haar man.
\u201cHuppakee,\u201d antwoordt Hannie. Na afloop deint ze nog even glimlachend mee met de muziek van een dweilorkest.<\/p>\n\n\n\n
Maandag. De arts is er. Hannie\u2019s zus en hoogbejaarde moeder zijn er ook. \u201cWil je nog koffie?\u201d vraagt haar man.
Maar Hannie wil geen koffie. \u201cHuppakee, klaar, nu,\u201d zegt ze.<\/p>\n\n\n\n
Het volgende moment zit Hannie in haar leunstoel. Ze krijgt het dodelijke infuus toegediend. Haar man leunt over haar heen. Hij zoent haar en zoent haar en zoent haar. \u201cGa maar lekker weg,\u201d zegt hij. Hij aait zijn vrouw. \u201cHet is zo over, meisje, even dapper wezen, je bent al zo\u2019n tijd dapper.\u201d Dan zakt haar hoofd voorover. Als vanzelf glijdt Hannie uit het leven.<\/p>\n\n\n\n
Haar man huilt. Hij legt zijn hoofd op haar schouder. \u201cDank je wel,\u201d zegt hij tegen de arts.<\/p>\n\n\n\n
De arts staat op. Hij wil naar buiten, een sigaret. Het was mooi, zegt hij wat ongemakkelijk, het ging vlot. Geen gesnurk en dat soort dingen.<\/p>\n\n\n\n
In het eindshot zien we Hannie\u2019s man, ontspannen vissend aan de waterkant. En jawel hoor, plots weet heel televisiekijkend Nederland het zeker: die man is mooi van zijn demente vrouw af! Zelfs het woord moord valt regelmatig op sociale media. Met dat oordeel mogen de arts, Hannie\u2019s man, haar zus en haar hoogbejaarde moeder het nu doen.<\/p>\n\n\n\n
D\u00e1t is wat deze documentaire ons leert: laat nooit een cameraploeg toe in je leven. Ze filmen braaf alles, maar bij de eindmontage word je hoe dan ook genaaid. Televisie is tegenwoordig alleen nog maar interessant wanneer de kijker fijn kan oordelen over mensen waar hij niets van weet.<\/p>\n\n\n