Lijnen van vermoeidheid tekenen zijn gezicht, maar daaronder schuilt een tevreden glimlach. Afgelopen donderdag opende DJ Ruud de Wild zijn overzichtstentoonstelling in Museum Jan van der Togt in Amstelveen. Een dag later is hij gaarne bereid de kunstrecensent van GeenStijl een priv\u00e9-rondleiding te geven.<\/p>\n
Pronkstuk van de expositie is zondermeer de door Ruud beschilderde U2 Trabant, ter ere van het verschijnen van de DVD Zoo tv live in Sydney<\/em> van U2. Maar daar wil Ruud het, terwijl we in alle rust door het museum wandelen, niet over hebben. “Ik leef niet voor de roem, ik leef voor mijn kunst,” aldus de 37-jarige DJ. Liever geeft hij de Geen Stijl-lezer een exclusief inkijkje in zijn andere werk. “Mijn schilderijen moeten ontroeren, verrassen en het geweten wakker schudden”.<\/p>\n De tentoonstelling in Amstelveen is voor De Wild als een wandeling door zijn eigen verleden. Voelt hij die pijn nog steeds? Daar wil De Wild liever niet over praten. Als ik aandring, kijkt hij van me weg en antwoordt slechts: “elk schilderij spreekt door onverbiddelijk te zwijgen.” Daarna loopt hij verder. Ik blijf even staan. Onder het doek hangen twee kleine luidsprekerboxjes. Daaruit druppelen heel zacht de klanken van Stubborn Kind of Fellow<\/em> van Marvin Gay.<\/p>\n “Mijn werk nodigt uit tot psychologiseren,” vertelt De Wild wanneer ik hem weer heb ingehaald. “Het gaat over thema’s die elk mens in zijn leven op zijn pad vindt: de zoektocht naar een eigen identiteit, bevrediging van seksuele lust en confrontatie met sterfelijkheid.”<\/p>\n Maar ook de vrolijke kanten die het leven van Ruud ontegenzeggelijk kenmerken, komen aan bod op de tentoonstelling. Zoals het vrolijke, ronduit uitgelaten en ietwat dada\u00efstisch aandoend doek Mongool Met Een Fluitje<\/a>. “Opvallend aan dit werk,” legt Ruud uit, “is de grote aandacht die ik besteedde aan de compositie van het geheel. Ik ken geen enkel werk waarin een mansfiguur met een fluitje door de kunstenaar in zulke strenge kaders is gevat.”<\/p>\n “Ruimte cre\u00ebert vrijheid,” zegt Ruud terwijl we verder lopen naar de zaal waar zijn meest recente werk hangt. “Daarom wil ik continu achter de horizon kijken.” We betreden een ruimte die zonder overdrijven gezien mag worden als de haute cuisine<\/em> van de schilderkunst. Eyecatcher is het schilderij Hummy is entering the Building<\/a>, uit de periode dat Ruud samen met Bridget het televisieprogramma Big Brother<\/em> presenteerde. We staren samen naar het acht bij vier meter grote doek. Ruud wijst naar het figuurtje rechts in beeld. “Ik heb Hummy zo geschilderd dat haar getemperde sensualiteit en doodgedrukt idealisme goed tot uiting komen.”<\/p>\n Persoonlijk ben ik het meest onder de indruk van het werk dat Ruud in de hoedanigheid van videokunstenaar maakte. Vooral de 48 minuten durende, zinsbegoochelende video Just Love Me<\/em>, is een icoon geworden. Het grijpt je naar de strot. We zien Ruud close-up voor de camera in huilen uitbarsten, enkele seconden nadat hij woest snuivend is klaargekomen op een pasfoto van Tatum Dagelet. Een man die zich zo kwetsbaar opstelt, dat vergt moed. Na afloop lijkt de gehele filmzaal bezwangerd door een mix van litanie\u00ebn en ge\u00ebjaculeerd sperma.<\/p>\n Ik vertel Ruud hoezeer het me opvalt dat hij in zijn werk zulke rake thema’s aansnijdt. Zelf wil hij daar liever niet te veel over kwijt. “Kunst is altijd en overal om mij heen. Emoties vormen de bron van alles wat ik doe. Mijn werk is altijd op weg. Elke lijn die ik zet, elk beeld dat ik schiet, is bezig met zichzelf en met de wereld.”<\/p>\n Ik knik en begrijp wat hem drijft. Ruud de Wild voelt voortdurend vuur onder zijn voeten branden. Een burgerlijk bestaan is niet aan hem besteed. “Het is toch altijd de buitenwereld die de binnenwereld vormt”, zegt hij als we afscheid nemen.<\/p>\n Nog voordat ik hem de hand kan schudden en hem kan vertellen wat voor feest dit inkijkje in zijn beeldend universum voor mij was, is hij alweer verdwenen. Kunst staat bij Ruud op de voorgrond, zelf verdwijnt hij liever naar de achtergrond.<\/p>\n Amstelveen, Museum Jan van der Togt (Dorpsstraat 50): kunstwerken van Ruud de Wild. Van 12 oktober t\/m 26 november; do t\/m zo 13-17u. Tel. 020-6415754 (www.jvdtogt.nl).<\/em><\/strong><\/p>\n Naschrift:<\/strong> Het antwoord: hier<\/a><\/p>\n En vervolgens de postbode aan de deur met een aangetekend schrijven van Bram Moszkowicz: Het antwoord (per mail)<\/strong> Hartelijk dank voor uw schrijven. Nu weet u natuurlijk net zo goed als ik dat uw geachte cli\u00ebnt geen poot heeft om op te staan. Misschien een idee hem dat duidelijk te maken? Kunt u al uw energie steken in die andere, alleszins belangwekkende kwestie waarin u als topadvocaat bent verwikkeld: de schildpad van de heer Henk Westbroek<\/a>.<\/p>\n Hoogachtend,<\/p>\n L. Koelman<\/p>\n
\nDe moord op Fortuyn, waar De Wild getuige van was, verwerkte hij middels het indringende kunstwerk Six Shots<\/a>. Een doek met een grote po\u00ebtische zeggingskracht. Vooral de met een roestig machete aangebrachte snede (“dwars door de ziel van het kunstwerk”), toont Ruuds persoonlijke pijn. “De enige manier om beelden kwijt te raken is door ze te schilderen, anders blijven ze in het hoofd rondspoken.”<\/p>\n
\nEn daarop prompt een schrijven<\/a> van Bram Moszkowicz.<\/p>\n
\npagina 1<\/a> en pagina 2<\/a>.<\/p>\n
\nGeachte heer Moszkowicz,<\/p>\n