Vierentwintig dikke ordners zijn het. Voor elk jaar in de Tweede Kamer \u00e9\u00e9n. \u2019s Avonds laat, in zijn safe house, laat Geert de vingers van zijn rechterhand altijd even over de ruggen glijden. Drie rijen ordners, strak in het gelid. Dit is zijn magnum opus, een bijna encyclopedisch levenswerk. Soms trekt hij lukraak een ordner uit de Ikea-kast. Even bladeren, zo net voor het slapen gaan. Heerlijk.<\/p>\n\n\n\n
Zijn verzamelde Kamervragen, al die fraaie staccato zinnen, veelvuldig gelardeerd met zijn zes favoriete woorden: \u2018knettergek\u2019, \u2018laf\u2019, \u2018gestoord\u2019, \u2018walgelijk\u2019, \u2018lariekoek\u2019 en \u2018tsunami.\u2019 Wat een genot! Maar dat niet alleen, want kijk hier toch eens: een tabblad met daarachter alle krantenartikelen over zijn Polenmeldpunt. Netjes ingeplakt door Fleur Agema.<\/p>\n\n\n\n
En wat staat er op het volgende tabblad? Aha, kopvoddentax. Geert bladert verder, genietend. En hier, dat is waar ook, was hij bijna weer vergeten; de door hem voorgestelde annexatie van Vlaanderen. En weer een tabblad verder; al zijn Kamervragen over toeterende Turken. Hoeveel pagina\u2019s zijn dat? Eens even tellen. Achtenzeventig. Allemaal keurig chronologisch bij elkaar. En daar, perfect geplastificeerd: dat ene A4\u2019tje met daarop zijn complete verkiezingsprogramma.<\/p>\n\n\n\n
Tropenjaren, dat waren het! Inmiddels doet Geert het wat rustiger aan. Steeds opnieuw vragen verzinnen, dat is niet meer echt nodig na 24 jaar in de Tweede Kamer. Je kunt ook gewoon oude Kamervragen copy-pasten, her en der wat namen en woorden veranderen, en klaar ben je weer. Niemand die dat merkt.<\/p>\n\n\n\n
Maar op campagne gaan, dat doet Geert nog altijd graag. Het liefst op kaasmarkten. Dan schotelt hij zijn toehoorders tot in detail voor hoe Nederland eruit gaat zien als hij niet over hen waakt. \u201cIslamisering!\u201d Geert kan het woord met een walging uitspreken zoals niemand anders dat kan. Dan trekt hij een gezicht alsof er een haartje tussen zijn tanden zit en schildert de meest gruwelijke vooruitzichten. Moslims in huurwoningen, bijvoorbeeld. Maar stem op Geert en het zal nooit zover komen. Dan schaft hij ook meteen de btw af en is er gratis geld voor iedereen. Maar dat wordt ons nu onthouden, omdat dit kabinet vol met bange lieden zit, die laf geboren zijn en laf zullen sterven. Allemaal beroepslafaards! Instemmend geknik in de menigte, mensen stoten elkaar aan, applaus. Tevreden keert eenieder huiswaarts. Zo ook Geert. Terug naar zijn safe house.<\/p>\n\n\n\n
Daar duren de avonden soms lang. Zes lijfwachten heeft Geert. Ze lijken zich weinig van hem aan te trekken. Alsof ze enkel zijn aanwezigheid dulden. Ze lezen vaak de Donald Duck, ook Geerts lievelingsblad. Maar als hij daar een gesprekje over wil beginnen, kijken ze hem tamelijk nietszeggend, ja, bijna lusteloos aan. Geert zucht, verdiept zich maar weer eens in zijn telefoon. Nog negen jaar tot zijn pensioen. Dan heeft hij 33 jaar lang zijn achterban bang en boos weten te houden. En houdt de PVV, de partij waarvan hij het enige en absoluut unieke lid is, op te bestaan. Niets bereikt. Een hele prestatie.<\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"
Vierentwintig dikke ordners zijn het. Voor elk jaar in de Tweede Kamer \u00e9\u00e9n. \u2019s Avonds laat, in zijn safe house, laat Geert de vingers van zijn rechterhand altijd even over de ruggen glijden.<\/p>\n","protected":false},"author":3,"featured_media":38445,"comment_status":"closed","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_kad_blocks_custom_css":"","_kad_blocks_head_custom_js":"","_kad_blocks_body_custom_js":"","_kad_blocks_footer_custom_js":"","footnotes":""},"categories":[14124],"tags":[14126],"blocksy_meta":{"styles_descriptor":{"styles":{"desktop":"","tablet":"","mobile":""},"google_fonts":[],"version":6}},"taxonomy_info":{"category":[{"value":14124,"label":"Nieuwe Revu"}],"post_tag":[{"value":14126,"label":"Columns"}]},"featured_image_src_large":["https:\/\/www.koelman.com\/wp-content\/uploads\/2023\/02\/ordner-geert-pixabay-626334.jpg",800,600,false],"author_info":{"display_name":"Luuk Koelman","author_link":"https:\/\/www.koelman.com\/author\/luuk-koelman\/"},"comment_info":0,"category_info":[{"term_id":14124,"name":"Nieuwe Revu","slug":"revu","term_group":0,"term_taxonomy_id":14116,"taxonomy":"category","description":"Columns geschreven voor weekblad Nieuwe Revu.","parent":3067,"count":116,"filter":"raw","cat_ID":14124,"category_count":116,"category_description":"Columns geschreven voor weekblad Nieuwe Revu.","cat_name":"Nieuwe Revu","category_nicename":"revu","category_parent":3067}],"tag_info":[{"term_id":14126,"name":"Columns","slug":"columns","term_group":0,"term_taxonomy_id":14118,"taxonomy":"post_tag","description":"Columns, geschreven door Luuk Koelman. Hij leverde de afgelopen twintig jaar onder meer bijdragen aan dagblad Metro, Univers, Panorama, Nieuwe Revu, Playboy, Webwereld en GeenStijl.","parent":0,"count":330,"filter":"raw"}],"_links":{"self":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/38444"}],"collection":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/posts"}],"about":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/types\/post"}],"author":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/users\/3"}],"replies":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/comments?post=38444"}],"version-history":[{"count":0,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/38444\/revisions"}],"wp:featuredmedia":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/media\/38445"}],"wp:attachment":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/media?parent=38444"}],"wp:term":[{"taxonomy":"category","embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/categories?post=38444"},{"taxonomy":"post_tag","embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/tags?post=38444"}],"curies":[{"name":"wp","href":"https:\/\/api.w.org\/{rel}","templated":true}]}}