Halverwege de ochtend, als de najaarszon eindelijk de ramen van het Witte Huis bereikt, schuifelt Joe Biden druk gebarend op vicepresident Kamala Harris af. Hij wil iets zeggen, hakkelt en stamelt honderduit. Het is niet duidelijk wat er nu weer in zijn hoofd omgaat.<\/p>\n\n\n\n
Kamala houdt halt, legt een hand op Joe\u2019s schouder: \u201cIk kom zo bij je. Is dat ok\u00e9?\u201d Ik sta erbij en kijk ernaar, met mijn blocnote in de hand. Biden lijkt gerustgesteld. Hij knikt, murmelt nog wat en staart dan weer nietsziend uit raam.<\/p>\n\n\n\n
Ik drentel gedwee achter Kamala aan. \u201cCommuniceren is soms een hele uitdaging,\u201d legt ze uit. Met haar 57 jaar is ze nu een kleine twee jaar de mantelzorger van Joe. Het is meer dan een fulltimebaan: \u201cDementie is pijnlijk, zeker op momenten dat Joe de eigen tekortkomingen doorheeft. En die uit alle macht probeert te verbloemen. Hij was altijd al actief, maar in zijn dementie raakt hij soms ontremd.\u201d<\/p>\n\n\n\n
Kamala vertelt hoe zij en de staf van het Witte Huis hebben gezocht naar manieren om met Joe\u2019s ziekte om te gaan. \u201cOp een gegeven moment was hij niet meer te houden. Zag hij overal Russen, ook in zijn slaapkamer. En maar door de gangen van het Witte Huis struinen. Hij spookte er de godganse nacht rond. Toen hebben we maar traphekjes geplaatst.\u201d<\/p>\n\n\n\n
Joe leeft inmiddels in zijn eigen werkelijkheid. \u201cElke ochtend wil hij bijvoorbeeld weten waar zijn moeder is. Dan zeg ik: \u2018Mister President<\/em>, u bent 79, hoe oud is uw moeder dan?\u2019 En dan gaat ie rekenen. ‘O ja, mijn moeder is dood,’ zegt hij dan. Maar vijf minuten later is hij het alweer vergeten. Wil ie weer zijn moeder zien.\u201d<\/p>\n\n\n\n Nee, makkelijk is het nooit. Maar hoe nu verder? Kamala: “Aanvankelijk hadden we hem gewoon vastgebonden in zijn Oval Office<\/em>. Kan hij ook geen rare dingen doen, want voor je het weet drukt ie op die rode knop. Maar ja, toen zat hij dus de godganse dag \u2018Here\u2019s the deal<\/em>!\u2019 te schreeuwen. Echt eindeloos. We verzinnen nu allerlei wetten voor hem. Die mag hij dan ondertekenen. Dan glimt hij helemaal.”<\/p>\n\n\n\n Rijst als vanzelf de vraag: wanneer wordt Joe\u2019s lijden uitzichtloos en ondraaglijk? Kamala formuleert het voorzichtig: \u201cZo gaat dat met mensen die dementeren. Er blijft uiteindelijk niets over.\u201d<\/p>\n\n\n\n Wellicht wordt het langzaam maar zeker tijd voor palliatieve sedatie?<\/p>\n\n\n\n \u201cIn ieder geval v\u00f3\u00f3r de presidentsverkiezingen van 2024. Maar in zijn heldere momenten denkt Joe nog steeds dat hij nergens last van heeft. Laatst raakten zijn kleinkinderen met elkaar slaags in de besloten binnentuin van het Witte Huis. Toen hoorde ik Joe tegen hen zeggen: \u2018Geweld is nooit de oplossing.\u2019 Vreselijke opmerking natuurlijk, want hoezo is geweld nooit de oplossing? Als hij die zin ooit gebruikt tijdens een toespraak, dan kunnen we die beoogde escalatie in Oekra\u00efne wel vergeten.\u201d<\/p>\n\n\n\n