Arme Rachel Hazes. Het verlies van een dierbare is een van de meest ingrijpende en verdrietige gebeurtenissen in een mensenleven. Van het ene op het andere moment is je geliefde voorgoed weg. Veel praktische zaken moeten geregeld worden, waardoor de eerste weken als in een roes voorbijgaan. De meest verdrietige periode komt daarna. Met vallen en opstaan probeer je het verlies te verwerken. Je maakt weer voorzichtig plannen voor de toekomst. Je pakt bijvoorbeeld een hobby of studie op. Of je besluit je te laten volgen door een cameraploeg van de Tros.<\/p>\n
Deze week beginnen de opnamen. Het wordt een reality-soap over jou alleen, onder de welluidende titel Namens Andr\u00e9<\/i>, want je doet het natuurlijk niet voor jezelf. Je doet het omdat niemand het verlies van een naaste in zijn eentje kan verwerken. Daarom rouwt de Grootste Familie van Nederland met je mee. Je vertrekt met een cameraploeg naar Hong Kong en neemt je kinderen Roxeanne en Dr\u00e9 op sleeptouw mee. Zij mogen delen in de roem, want zo ben je dan ook wel weer.<\/p>\n
In Hong Kong ga je gipsafdrukken bekijken van het bronzen beeld dat daar van je geliefde wordt gemaakt. Het wordt een twee\u00ed\u2039neenhalve meter hoog gevaarte op een sokkel, dat op de Amsterdamse Albert Cuypmarkt moet komen te staan. Emotionele televisie gaat dat opleveren, want stel je voor dat de gemeente Amsterdam geen toestemming geeft voor zo’n kolos. Ik houd mijn hart nu al vast.<\/p>\n
Verder meldt de Tros dat je op zoek gaat naar een geschikte vuurpijl, want een deel van de as van je geliefde moet hoog boven de Noordzee worden verstrooid. Welke pijl zal het worden? De Mega Happy Star<\/i> of de Moon Dancer<\/i>? Dat is alvast een mooie cliffhanger<\/i>. Ik hoop dat ik per sms mag stemmen.<\/p>\n
De eerste aflevering van jouw reality-soap wordt uitgezonden op 4 augustus. De laatste op 23 september, de sterfdag van je geliefde. Prachtig hoe op die dag alles samenkomt. Niet uit marketingoverwegingen, maar omdat jij weet dat je je verdriet om de dood van Andr\u00e9 niet uit de weg moet gaan. Daarom is er die dag ook zo veel te doen. Eerst het herdenkingsconcert in Ahoy. Daarna onthul je het standbeeld en ’s avonds schiet je Andr\u00e9’s as de wolken in. Allemaal live op tv!<\/p>\n
En alsof dat nog niet genoeg is, presenteer jij die dag ook nog eens jouw boek over Andr\u00e9. Een dikke pil van bijna vijfhonderd pagina’s waarin jij afrekent met alle mensen die een slaatje willen slaan uit de dood van jouw volkszanger. Gelukkig staat Ivo Niehe aan jouw kant. Hij maakt onder de titel Bloed, zweet en tranen<\/i> een documentaire over het leven van jouw geliefde, die ook door de Tros wordt uitgezonden. Helemaal gebaseerd op jouw boek. Dat is de deal.<\/p>\n
Publiekelijk rouwen onder het oog van de camera. Sommige mensen vinden masturberen in het openbaar een stuk minder exhibitionistisch. Trek je daar maar niets van aan. Eenieder rouwt nu eenmaal op zijn eigen manier en jij weet als geen ander dat alles wat je doet, helemaal in de geest is van je overleden man. Om jouw eigen woorden tijdens de persconferentie te gebruiken: “geen toeters en bellen.” En daarna kwam die mooie, afsluitende zin die ik nooit eerder had gehoord. Je zei: “Andr\u00e9 zou het zo hebben gewild.”<\/p>\n","protected":false},"excerpt":{"rendered":"
Publiekelijk rouwen onder het oog van de camera. Sommige mensen vinden masturberen in het openbaar een stuk minder exhibitionistisch. Trek je daar maar niets van aan. Eenieder rouwt nu eenmaal op zijn eigen manier.<\/p>\n","protected":false},"author":3,"featured_media":0,"comment_status":"closed","ping_status":"closed","sticky":false,"template":"","format":"standard","meta":{"_kad_blocks_custom_css":"","_kad_blocks_head_custom_js":"","_kad_blocks_body_custom_js":"","_kad_blocks_footer_custom_js":"","footnotes":""},"categories":[1],"tags":[],"blocksy_meta":{"styles_descriptor":{"styles":{"desktop":"","tablet":"","mobile":""},"google_fonts":[],"version":6}},"taxonomy_info":{"category":[{"value":1,"label":"dagblad Metro"}]},"featured_image_src_large":false,"author_info":{"display_name":"Luuk Koelman","author_link":"https:\/\/www.koelman.com\/author\/luuk-koelman\/"},"comment_info":0,"category_info":[{"term_id":1,"name":"dagblad Metro","slug":"dagblad-metro","term_group":1,"term_taxonomy_id":10,"taxonomy":"category","description":"","parent":3067,"count":166,"filter":"raw","cat_ID":1,"category_count":166,"category_description":"","cat_name":"dagblad Metro","category_nicename":"dagblad-metro","category_parent":3067}],"tag_info":false,"_links":{"self":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/188"}],"collection":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/posts"}],"about":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/types\/post"}],"author":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/users\/3"}],"replies":[{"embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/comments?post=188"}],"version-history":[{"count":0,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/posts\/188\/revisions"}],"wp:attachment":[{"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/media?parent=188"}],"wp:term":[{"taxonomy":"category","embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/categories?post=188"},{"taxonomy":"post_tag","embeddable":true,"href":"https:\/\/www.koelman.com\/wp-json\/wp\/v2\/tags?post=188"}],"curies":[{"name":"wp","href":"https:\/\/api.w.org\/{rel}","templated":true}]}}