“Wat is een column?” wordt me vaak gevraagd. Liever dan dat ik probeer een sluitende definitie te geven op die vraag, leg ik mijn cursisten uit wat een column écht goed maakt.

“In de eerste regels van je column moet het gebeuren,” zeg ik altijd.

Een seconde of vijf. Zolang duurt het voordat de lezer besluit door te lezen of niet. Hooguit de eerste alinea dus – maar eigenlijk de eerste twee regels.

Twee regels de tijd om het hart van de lezer te winnen. Een cursiefje is nu eenmaal geen roman, waar de lezer het tientallen pagina’s volhoudt, ook al kan het verhaal hem nog steeds niet boeien: „De eerste tachtig pagina’s was ploeteren, maar daarna begon het verhaal te lopen en vond ik het toch wel een goed boek. Aanrader hoor!”

Kom daar maar eens om bij een column.

Een column is als de 100 meter sprint

Waar een vuistdikke roman als een marathon is (“na twintig kilometer kwam ik eindelijk in mijn ritme”), daar is de column de honderd meter sprint. Zonder een goede start zet je geen scherpe tijd neer.

Twee regels dus voor die goede start.

En dan lees je de eerste twee regels van deze column van Frits Abrahams. En dan ben je dus weg, als lezer.