"Daar, dat is hem. Hij ja, want je hebt ook al die anderen. Maar nu wil ik het even over hem hebben. Kijk maar eens goed, want zijn partij is verantwoordelijk voor alle ellende waar we nu in zitten. Vreselijk!"
"Wat ik vind en wil, dat is wat normale mensen vinden en willen. Burgers met gezond verstand. Realisten! Maar zo steekt u niet in elkaar. Met uw lockdown. En uw klimaathoax."
Vergeef mij. De zonde die in mij huist, is het institutioneel racisme dat ik bij mijn geboorte heb geërfd. Elke witte, autochtone Nederlander, en dus ook ik, is sinds het slavernijverleden besmet met het kwaad.
Sinds 1 juni is gezichtsbedekking verplicht in het openbaar vervoer. Tien maanden eerder: augustus 2019 is Nederland in de ban van een bijzonder verbod. Het boerkaverbod. Een verbod dat op bijna niemand van toepassing is, maar toch een open zenuw raakt in onze samenleving.
Het is elke persconferentie weer spannend. Wanneer mag Nederland van het slot? Steeds wanneer Rutte “hou vol” roept, doemt voor mijngeestesoog Jan Peter Balkenende op met zijn "eerst het zuur, dan het zoet."
Een professional. Vroeger betekende dat iets goeds. Het was bijna iets nobels. De professional verdiende onze bewondering. Hij liet de kleine emoties thuis en bracht zijn ‘betere’, objectieve ik mee naar zijn werk. Professionalisme stond synoniem voor een scala aan bekwaamheden.