Honderdtwintig dode Pimmetjes

In Delft mogen bezoekers van kunstgalerie 38CC als souvenir een beeldje mee naar huis nemen van een dode Pim Fortuyn, liggend in een plasje bloed. Honderdtwintig ‘Pimmetjes’ zijn er te vergeven.
Lees verder

Hester Scheurwater en haar vinex-vrouwen vagina

Op een winderig terras aan zee kwam mij zojuist het zomernummer van maandblad Opzij onder ogen. Daarin las ik de fascinerende zin: “Hester Scheurwater kreeg bekendheid als de controversiële kunstenaar die dagelijks met haar iPhone foto’s van haar vagina maakt.”
Lees verder

Pindakaas omdat het moet

Gisteren was ik in museum Boijmans van Beuningen om daar de roemruchte 4 bij 14 meter grote Pindakaasvloer van Wim T. Schippers te bewonderen. Het museum kocht de creatie aan voor 100.000 euro.
Lees verder

Een drol als cadeau

Nu denkt u natuurlijk: bij de eerste de beste carnavalsvereniging pappen ze van papier-maché een veel mooiere reuzenkeutel. Zo eentje met een vrolijk omhoog staand staartje. Klopt, maar dat is geen drol die tot nadenken stemt.
Lees verder

Tilburg is doorgedraaid

Even citeren: het rotondehuis "zal de nauwelijks waarneembaar bewegende getuige zijn van allen die vol jolijt op weg zijn naar of uitgeput terugkeren van een bezoek aan dit wereldberoemde pretpark". En zoals het ware kunst betaamt, werkt het Draaiend Huis natuurlijk "geweldig vervreemdend".
Lees verder

Papa Ruud de Wild plezieren

Op weg naar de uitgang breek ik in de garderobe bijna mijn nek over een meisje dat op de grond zit. Alleen. Onder haar linkerarm klemt ze een veel te grote map waar enkele vingerverftekeningen uitsteken. "Waar is je mama?" vraag ik terwijl ik mijn jas van het haakje haal.
Lees verder

Ruud de Wild wil achter de horizon kijken

"Mijn werk nodigt uit tot psychologiseren," vertelt De Wild wanneer ik hem weer heb ingehaald. "Het gaat over thema's die elk mens in zijn leven op zijn pad vindt: de zoektocht naar een eigen identiteit, bevrediging van seksuele lust en confrontatie met sterfelijkheid."
Lees verder

Kabouter buttplug: een vrucht zonder compassie

Hulman is een en al oor. "Mag ik stellen dat uw werk, net als poëzie, nooit helemaal te doorgronden is?" "Dat klopt. Bij voorkeur schep ik een zo groot mogelijke ruimte voor interpretatie. Vrijheid, schoonheid, liefde, onschuld. Dat vertaal ik in lijnen, vlakken, kleuren en spanning. Heel klassiek eigenlijk."
Lees verder