Hoeveel hogere ambtenaren telt de EU? In ieder geval minstens dertienduizend. Hoe ik dat weet? Maar liefst 13.000 EU-ambtenaren hebben een creditcard: van de EU! Met die 13.000 creditcards declareerden zij in 2013, zo bleek deze week, maar liefst 103 miljoen euro aan onkosten. Geen reiskosten, maar enkel uitgaven voor maaltijden, hotels en vertier. Dat is – ik heb het even voor u uitgerekend – achtduizend euro per persoon.
Ja, schande, ik weet het. Maar nu de crux. De creditcards zijn gekoppeld aan de privé-rekeningen van de EU-ambtenaren. Ze kunnen met de kaart dus ook privé-uitgaven doen. Rijst als vanzelf de vraag: hoe zorgt de EU er nu voor dat u en ik niet opdraaien voor privé-uitgaven van ambtenaren? Antwoord: daar zorgt de EU helemaal niet voor. Uitvogelen welk deel van die 103 miljoen euro privé is en welk deel werkgerelateerd, dat vindt de EU – oh, de ironie – te duur. Bovendien zou het de privacy van de ambtenaren schaden en dat moeten we niet willen met zijn allen.
Ik kijk er niet van op. Vorig jaar meldde RTL Nieuws dat tweederde van alle Europarlementariërs weigert volledige inzage te geven in de besteding van hun onkostenvergoedingen. Waar gaat bijvoorbeeld die maandelijkse(!) 4300 euro aan op, bedoeld voor kantoorkosten? Aan paperclips? Nietjes? Stressballetjes wellicht? Niemand die het weet. Er is namelijk geen controle op die uitgaven. In de praktijk staat het elke Europarlementariër vrij ‘zijn’ 4300 euro stuk te slaan aan een nieuwe tuinmeubelset, lijntjes coke of de aflossing van de eigen hypotheek. Geen haan die er naar kraait.
Hoor ik u daar iets mompelen over corruptie? Ach, de EU ziet het liever als een kwestie van goed vertrouwen. Waarschijnlijk was dat de reden waarom afgelopen april in het Europees Parlement een voorstel tot meer controle op de eigen onkostenvergoedingen werd weggestemd. Zelfs het voorstel dat Europarlementariërs die dat willen hun boeken moeten kunnen laten controleren door het secretariaat, haalde het niet. Daarmee is iedere vorm van controle dus welbeschouwd verboden. Zó belangrijk is het blijkbaar dat de linies gesloten blijven.
Dit is wat de EU voor mij is: een piramide van inmiddels meer dan 13.000 champagneglazen. Het vloeibare goud wordt in het hoogste glas geschonken en verdeelt zich vervolgens langzaam maar zeker over alle lagere glazen. Oh, zo slim! Verdeel en heers, want dit is het spel en zo wordt het gespeeld. De financiële strapatsen bovenop de EU-apenrots zijn opeens veel minder een item in Brussel en Straatsburg wanneer je de lagere apen ook een stukje van de corruptie-cake gunt.
