Docenten zijn helemaal klaar met de studentenevaluaties. De anonieme feedback die zij te verhapstukken krijgen, zou meedogenloos zijn (“deze eikel bakt er niks van”) en bovendien weinig constructief (“draagt een te kort rokje”).

Maar nu komt het: studentenevaluaties zijn voor universiteiten een manier om te checken of een docent goed lesgeeft. Docenten die slecht scoren, krijgen dat te horen van hun leidinggevenden en de opleidingscommissie. Het schaadt hun academische loopbaan. Er hangt dus veel af van die anonieme evaluaties.

Vreemd. Volgens mij zijn studentenevaluaties in oorsprong juist bedoeld ter verbetering van de didactische kwaliteiten van de docent – niet als een beoordelingsinstrument of (in het ergste geval) als een handige tool voor dossieropbouw. Dat is ook logisch, want geeft een docent ‘automatisch’ goed les wanneer hij of zij positief uit een studentenevaluatie komt? Nee, natuurlijk niet.

Goede docenten maken het verschil. Opbouwende kritiek van studenten kan hen daarbij helpen. Maar waarom moet die zo nodig anoniem? Wanneer je als student te bang bent om met naam en toenaam je mening te geven, hoor je niet thuis in het wetenschappelijk onderwijs. De enige andere reden die ik kan bedenken waarom studenten enkel anoniem hun mening willen geven, is omdat ze diep van binnen heel goed weten dat die mening niets waard is.

Kappen dus, met die anonieme evaluaties. Waarom staan universiteiten ze eigenlijk toe? Het antwoord: omdat ze kwantiteit boven kwaliteit stellen. Terwijl – wanneer het enkel zou gaan om verbetering van de didactische kwaliteiten van een docent – één enkel feedbackformulier, waarin de vinger precies op de zere plek wordt gelegd, al voldoende is.

Maar ja, kwantiteit is fijn omdat je er als universiteit percentages aan kunt hangen. Dat geeft alles zo’n heerlijke zweem van objectiviteit. Handig als drogreden om een aanstelling niet te verlengen:
“Nou Jansen, ik zie hier dat 82,3% van je studenten niet tevreden is over je manier van lesgeven.”
“Maar waarom dan? Wat doe ik verkeerd?”
“Geen idee. Hebben we niet naar gevraagd.”