Vroeger had je geen internet, laat staan sociale media. Daaraan moest ik denken bij het overlijden van acteur en komiek Robin Williams. Alleen al op Twitter telde ik een slordige zeshonderd keer de zinnetjes „RIP Robin Williams”, „goede acteur RIP” en „Robin Williams is dood RIP.”
RIP dit, RIP dat, RIP zus, RIP zo. Die drang om openlijk je medeleven te betuigen, ik begrijp er niets van. De meest wonderlijke reacties staan online. „Gecondoleerd familie Williams,” schrijft een reageerder onder één van de vele nieuwberichten over het overlijden van de acteur. Onnavolgbaar. Zou zo iemand echt denken dat de familie Williams, direct nadat de begrafenisondernemer is vertrokken, naar het Nederlandstalige internet surft, Google Translate aanzwengelt en troost put uit zijn reactie?
Nog niet zo lang geleden hadden we Jeroen Krabbé, de beste vriend van alle doden. De beroepsaandachttrekker die elk overlijden aangrijpt voor een stukje zelfprofilering. Iedereen sprak er schande van, maar inmiddels is zijn aanpak gemeengoed geworden. Eerst onder BN’ers, maar tegenwoordig doet ook de gewone man zijn online plasje tegen de boom die elke overleden celebrity blijkbaar is.
Iemand twittert dat hij ooit vlakbij Robin Williams stond bij de finish van een touretappe. De acteur was daar uitgenodigd door Greg LeMond. Gut ja, dan komt zo’n overlijden natuurlijk dubbel zo hard aan. Werd Robin Williams geplaagd door demonen en zware depressies? Menig reageerder had het ook niet makkelijk: „Vaak gedacht dat het leven geen zin meer had maar altijd in me eentje doorgegaan.” Of deze: „Depressies zijn klote. Zit er ook weleens in, maar ik knok me er gelukkig altijd uit.”
Het heet dat de hele wereld in rouw is door de dood van Robin Williams. Vreemd hoe de aandacht dan toch langzaam maar zeker verschuift richting ranzige details. Ging het de afgelopen dagen over Williams als de begenadigde acteur en komiek, nu is vooral de wijze waarop hij zelfmoord pleegde in het nieuws. Williams zou zich met zijn broekriem aan een deurpost hebben verhangen. Het is slechts een kwestie van tijd voordat een foto van zijn dode lichaam opduikt. Een autopsiefoto gok ik, net als indertijd gebeurde met Michael Jackson.
Eén muisklik en je kunt op kantoor, in alle rust, met een kopje koffie in de hand, kijken naar een dode celebrity op een metalen snijtafel. En daaronder dan een reactie plaatsen waarin de woorden woorden ‚ik’, en ‚mij’ de enige vaste waarden zijn. Want uiteindelijk ben je als reageerder natuurlijk altijd het middelpunt van je eigen universum. Net als Jeroen Krabbé.
