Voor de etalageruit van autohandel Dijkstra in Almere tref ik Rachel Hazes. Ze kijkt verlangend naar een okerkleurige terreinwagen. “Toe aan een nieuw autootje?” vraag ik. Rachel knikt. “Het geld stroomt binnen nu Dré en Joling wekenlang nummer één staan met ‘Blijf bij Mij‘.”
“Fijn voor jou,” antwoord ik.

Rachel schikt haar strak geföhnde haar. “Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar dood doet Dré het een stuk beter dan levend. Ze staan voor hem in de rij.”
“In de rij?” vraag ik. “Waarvoor dan?”
“Voor een duet. En dus een nummer één hit. Elke zanger die met een zak geld over de brug komt, mag van mij een duet met Dré opnemen. Xander de Buisonjé, René Froger, het zusje van Jan Smit. Allemaal willen ze. Dré lijkt wel heilig.”
“Waarom kijk je dan zo droevig?” vraag ik.
“Ach,” antwoordt Rachel, “ik had Dré nooit moeten laten cremeren.” Ze schudt haar hoofd. “Ik had hem gewoon een paar jaar onder een enorme glazen stolp moeten bewaren. In de garage, naast de hogedrukreiniger.”
Ik schrik. “Maar dat gaat toch rotten?”

“Welnee, Dré dronk zoveel. Die had zichzelf bij leven en welzijn al op sterk water gezet.” Rachel droomt even weg. “Dan had ik hem nu in honderden stukjes kunnen verdelen en die allemaal per opbod kunnen verkopen.”
Ik kijk haar niet begrijpend aan.
“Zijn billen op sterk water in een weckfles,” legt Rachel uit. “Hartstikke leuk voor café-eigenaren. Kunnen ze de kont van André op een barkruk zetten.”
Nu begrijp ik het. “Stukjes André als een soort van heilig relikwie.”

Rachel Hazes knikt. “Vingerkootje hier, teennagel daar. Alles met echtheidscertificaat. Niet voor het geld hoor, maar om de herinnering levend te houden.” Dan breekt haar stem. “Dré’s piemel had ik zo voor drie ton aan Unox kunnen verkopen. Hartstikke leuk voor een vervolg op die knakworstreclame.”

Samen staren we naar de terreinwagen. Rachel pinkt geroutineerd een traantje weg. “Zo zou Dré het gewild hebben.”