Ouders, doe het niet! Stichting Ideële Reclame (SIRE) wil dat u met uw kinderen over porno praat „voordat het internet dat doet.” Waarom in godsnaam? Dat is nu net waarvoor ik als kleine jongen altijd doodsbang was. Een gesprek met mijn ouders over seks. Laat staan over porno. Alsjeblieft zeg. Enkel de gedachte dat mijn ouders het met elkaar deden, was al ondraaglijk. Nee, liever vogelde ik het zelf uit.
Zo kan ik me mijn eerste ervaring met een condoom nog goed herinneren. Ik was acht. Het rubbertje lag in de bosjes achter school. Ik wipte het met een takje op en deponeerde het tijdens het speelkwartier in de capuchon van Dennis, die jongen met de hazenlip. Zo kwam ik langzaam op stoom. Via een vriendje kreeg ik de Wehkamp-gids in handen. De dame met de massagestaaf. Ze deed rillingen van welbehagen over mijn rug lopen. Alleen wist ik nog niet waarom. Maar één ding wist ik wel: dit was andere koek dan de Okki, Jippo of Taptoe.
Op een ochtend werd ik wakker met een klam plakkende onderbroek. Geen idee hoe of wat, maar van paniek was geen sprake. Ik verstopte de onderbroek onder mijn matras tot het raadselachtige goedje was ingedroogd. Daarna propte ik hem onderin de wasmand. Pas veel later begreep ik dat mama – helemaal vertederd – mijn vader die dicht gekoekte onderbroek had laten zien. Maar nooit een moeizaam gesprek. Als ik wat wilde vragen, hoorden ze het wel.
Maar ik wilde niets vragen. Op zaterdag fietste ik vanuit het dorp waar ik woonde naar de stad, om Suske & Wiske-albums te lezen in de V&D. Op de route lag ook een seksshop. Ik loerde in de etalage, verzadigde mijn ogen aan videobanden als Deep Drilling 3 en In Tirol hangen de slipjes aan de Alpen. Damp in mijn hoofd. Oh, die hunkering naar al dat verboden fruit.
Thuis was het behelpen. Ik laafde mij aan de modefoto’s uit de Libelle. Wulpse vrouwen in bikini! Soms zag je een tepel doorschijnen. Het maakt me onnoemelijk broeierig. Maar tissues bestonden toen nog niet, enkel ruw en slecht absorberend toiletpapier. Het droop er zo van af.
En toen was daar Emanuelle op tv. Ik had een klein zwart-wit tv’tje op mijn slaapkamer. Huiverend, onder de dekens en met bonkend hart, gebeurde het. Emanuelle liet me komen, als een fonteintje, in mijn stoffen zakdoek. Ik weet zeker dat beneden in de woonkamer het ritmisch piepen van mijn metalen bedje te horen was. Maar nooit een woord daarover. Ik ben mijn ouders daarvoor nog steeds dankbaar. Ze lieten me begaan, op mijn seksuele ontdekkingstocht. En terecht, want waar is jong zijn anders voor bedoeld?
