“Vreselijk, Aleppo. Ik zei tegen mezelf: waarom gebeurt er niets in de wereld? Waarom gaan mensen de straat niet op? Ik móést iets doen! Daarom heb ik een eigen route uitgestippeld, door de wijk waar ik woon. Fijn dat je even met me mee wandelt om verslag te doen. Momentje, dan zeg ik even niets, zodat jij kunt noteren dat ik nu stilzwijgend de straat uit loop.

Wat zeg je? Nee, ik heb inderdaad geen kaars in de hand voor de vijftigduizend mensen die in Aleppo vastzitten en geen kant op kunnen. Het is even niet anders, want je ziet: ik zeul een tas lege flessen met me mee. Maar dat is niet erg, want door aan de mensen in Aleppo te denken, tijdens deze stille tocht, stuur ik een enorme hoeveelheid mentale energie die kant op.

Ja, ik weet ook wel dat het daar al vijf jaar lang hommeles is, maar nu is het bijna kerst en dan voelt dat toch anders. Kerst is: tijd voor elkaar! Weet je wel dat de mensen in Aleppo helemaal niets te eten en te drinken hebben? Vreselijk.

Zo, daar zijn we dan. Je ziet: ik sta nu stil bij de slachtoffers van het oorlogsgeweld in en rond de Syrische stad Aleppo. Misschien kun je daar even een notitie van maken? Wat zeg je? Ja, intussen gooi ik flessen in de glasbak. Wat is daar mis mee? Het hele aanrecht stond vol. Trouwens, zo’n glasbak is toch ook een soort van glazen huis als je je een beetje verdiept in recyclen. Hoor je die herrie van het uit elkaar spattende glas? Net explosies. Dan is Aleppo opeens heel dichtbij.

Hoeveel kilometer ik nog van plan ben te lopen? Wat is dat nu weer voor een rare vraag. Gewoon door naar de Albert Heijn. Kerstinkopen doen. Wat zeg je? Nee, dat kan ik niet uitleggen. Het is een stukje geëngageerdheid dat echt in me zit. Oh, je vertrekt alweer. Stuur je me een mailtje wanneer je verslag van deze stille tocht online staat? Dan kan ik dat op mijn Facebook-pagina zetten.”