Maar ja, die indianentooi hè

Nog vijftien nachtjes slapen tot het EK voetbal, maar eerst is daar die andere Europese krachtmeting: het 57e Eurovisie Songfestival in Bakoe, Azerbeidzjan. Vanavond doet onze eigen Joan Franka een gooi naar een plaats in de finale. Haar nummer heet You and Me. Een vrolijk up tempo-liedje dat direct goed in het gehoor ligt. Maar ja, die tooi hè.

Een stukje folklore, noemen voorstanders Franka’s immense bos veren die tot over haar billen reikt. Voor de zangeres zelf symboliseert de uitdossing “de vrijheid om te zijn wie ik ben.” Een woordvoerster van de TROS, de omroep die Franka’s deelname bekostigt, vindt alles prima: “Het is Joan haar liedje en haar performance. Zij moet zich er zelf goed bij voelen.” Daar begrijp ik dus echt helemaal niets van. Als “jezelf goed voelen” het criterium is, hebben we nog geluk gehad met deze creatie die het midden houdt tussen Klukkluk en Mamaloe. Voor hetzelfde geld was Joan in een boerka het podium op geklommen. Of was ze naakt, met kettingen vastgesnoerd in een stellage, het podium op gereden, met zo’n rubber balletje in de mond.

Enfin, gelukkig staat Joan er vanavond niet alleen voor. Ze wordt vergezeld door vier mannelijke fotomodellen die net doen alsof ze een instrument bespelen. De beelden van de repetities staan op YouTube. Arie Boomsma 1 trekt lusteloos aan een accordeon, Arie 2 klopt wat op een banjo en Arie 3 wappert met een hand voor zijn gitaar. Het meest koddig is Arie 4, de violist. Hij lijkt een enorme Emmentaler kaas op zijn schouder mee te torsen, waarop hij af en toe met een stokje tikt. Nu kan ik mij nauwelijks voorstellen dat Joan zich hier goed bij voelt, maar niets is zeker, want eerlijk gezegd ken ik het hele meisje niet. Ze schijnt bekend te zijn vanwege haar deelname aan de eerste reeks van The Voice of Holland. Een keurig zangeresje dat met haar enorme Bambi-ogen in elke camera de koplampen van een auto lijkt te herkennen. Jazeker, Joan kan heel verdienstelijk een liedje ten gehore brengen, met mooie hoge uithalen. Maar ze is geen podiumbeest en ook niet het beste wat Nederland op muzikaal gebied te bieden heeft. Niet voor niets zit ze nu al anderhalve week in Azerbeidzjan te repeteren op één liedje van drie minuten.

Wat verwachten we nu met zijn allen van dit meisje? Wie het weet, mag het zeggen. Het voelt in ieder geval alsof we IJsselmeervogels 3 naar het EK voetbal hebben gestuurd. Vervolgens hangen we massaal voor de buis in de hoop dat we Europees kampioen worden.

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Ik werk voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!