Ik was er zo graag getuige van geweest. Het moment waarop Klaas Knot, president van De Nederlandsche Bank, de naaktfoto’s op zijn bureau vond. Ik gok op een druilerige maandagochtend. Hij wilde net de groeiverwachtingen van de Nederlandse economie naar beneden bijstellen, van 1,6 naar 1,4 procent.

Maar nu zit Klaas op het toilet. Met trillende vingers opent hij het fotomapje van de Kruidvat. Het is een flink stapeltje. Conchita is het gesprek van de dag op de Bank. Ze zou aan snowballing doen. Klaas wist niet eens dat het bestond. Op de eerste foto zit ze wijdbeens op een meerpaal, naakt, met een SS-pet op. Zweepje tussen de tanden. Klaas kijkt. Ja, ze is het echt. De enige Nederlandse bankmanager met cupmaat F.

De meeste foto’s zijn genomen op een kamer in een Amsterdams vijfsterrenhotel. Allemaal mannen. Een feest van bloot vlees met Conchita als stralend middelpunt. Een bevallige, wellustige vrouw. Eindelijk ziet Klaas haar borsten in volle glorie. De huid strak en zacht. En dan die tepels. Perziken om direct je lippen op te drukken. Zachtjes bijten, als dat mag. Wat een heerlijke brok van een vrouw. Onverzadigbaar en zo zonder schaamte. Met het zweet op de bovenlip bekijkt Klaas foto na foto. Gulzige, kleffe seks.

Soms kwam Klaas Conchita tegen in de wandelgangen van DNB. Ze ging altijd gekleed in een dunne, witte blouse die zelfs half open de grootste moeite had haar boezem te omhullen. Haar aanspreken durfde hij nooit. Maar over haar fantaseren des te meer! Hij de hotelgast en zij het kamermeisje. Ze knielt. Haar bereidwillige mond. Klaas tilt haar op en plant haar op het dienwagentje. Onder haar rokje is ze helemaal heet.

Conchita klemt haar benen om zijn middel, trekt hem naar zich toe. Klaas snuift woest. Het ritmisch bewegen van het wagentje, het meedeinen van haar borsten. Opeens spreekt hij vloeiend Frans. De nectar der liefde jaagt door zijn onderlichaam. Samen rijden ze de storm binnen. In verschrikt genot gilt Conchita zijn naam. „Klááááás! Wat doe je met me? Oh, Klááááás!” Zijn brilletje beslaat, maar dat maakt niet uit. Hier op het toilet kan hij helemaal zichzelf zijn.

Even later staat Klaas bij het fonteintje. Hij wast zijn handen. De foto’s moeten door naar de advocaat van De Nederlandsche bank. Klaas denkt aan zijn eigen vrouw. Al zo lang getrouwd. Zij gilt nooit meer zijn naam. Behalve wanneer de vuilnis buiten moet worden gezet. Maar ja, zo is het leven. Niet iedere bankpresident is een Dominique Strauss-Kahn. Sommigen zijn gewoon Klaas Knot.

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!