“Vorig jaar moest ik mijn allerliefste Boris laten inslapen. Als ik aan hem denk, krijg ik nog steeds tranen in de ogen. Zo’n gemis in huis. Na tien maanden van grote leegte stond ik weer open voor een huisgenoot. Maar hoe? Koop ik weer een puppy bij de fokker? Of kies ik voor iets anders?

Dus toen ben ik online gaan kijken. Ik was meteen verkocht. Die foto! Dat mooie vragende koppie met de grote bruine ogen. Mijn hart was gestolen. Ik heb het formulier op de site direct ingevuld en drie weken later kon ik mijn nieuwe huisgenoot ophalen. Zijn echte naam was nauwelijks uit te spreken, dus ik heb hem meteen omgedoopt tot Max. Een naam die ik goed bij hem vond passen.

Het was zo ontroerend, Max ging direct mee de auto in. En maar naar buiten kijken! Eenmaal thuis viel hij, na zijn lange vermoeiende reis en alle nieuwe indrukken, direct op de bank in de woonkamer in slaap. Dat is ook zijn plekje geworden.

De eerste weken waren pittig. Ik moest echt vanaf het begin beginnen. Wandelen bijvoorbeeld. In eerste instantie liep Max heel onwennig naast me. Harde knallen vond hij eng, net als het maandelijkse luchtalarm. Vast een erfenis uit het verleden.

Inmiddels loopt Max lekker met me mee. Hij eet goed en als ik met zijn maaltijd bezig ben, staat hij braaf achter me te wachten. Dan kijkt hij me aan, met die wijze blik van hem. Hij reageert goed op visite en met kinderen kan hij ook overweg, mits het niet te druk wordt.

Maar het is niet alleen rozengeur en maneschijn. Ik moet echt heel consequent zijn, want Max heeft een eigen willetje. Op een ochtend dacht ik tijdens de wandeling: kom, ik gooi eens een tak. Ik riep: ‘Max! Pak de stok!’ Nou, dat had ik beter niet kunnen doen. Opeens een uitbarsting! In vloeiend Engels. Dat hij Pjotr-weet-ik-veel heette, de universiteit van Kiev had doorlopen, mij heel dankbaar was voor het onderdak, maar echt niet achter een tak wenste aan te rennen.

Echt ongehoord. Dus toen begreep ik dat ik aan de bak moest. Gedragstherapie, gehoorzaamheidstraining. Ik heb er wekenlang al mijn energie in gestoken. En het heeft geholpen. Max is gesocialiseerd. Ik ben weer zijn baas en hij apporteert fantastisch. Als ik hem roep, komt hij altijd. Die aanhankelijkheid, zo geweldig om te zien!

Mensen komen spontaan naar me toe als ik met Max een blokje om ga. Ze vragen altijd waar hij vandaan komt. Heel trots vertel ik dan dat Max uit de Oekraïne komt en hoe blij ik ben dat ik voor hem heb gekozen. Een trouwere vriend en huisgenoot bestaat niet. Een Oekraïner heeft zoveel te geven! Die dankbaarheid! Want Max wéét waar hij vandaan komt.”