Internet als een oneindig groot geheugen, het zou verboden moeten worden. Daarom pleiten juristen en privacydeskundigen voor een ‘uiterste houdbaarheidsdatum’ voor informatie op internet.

Op een bijeenkomst van Ars Electronica in Oostenrijk stelt mediadeskundige Viktor Mayer-Schönberger dat we “het vergeten weer in herinnering moeten roepen”. Dat klinkt bijkans poëtisch, maar daar is het Mayer-Schönberger niet om te doen. Alle digitaal beschikbare informatie zou volgens hem een tijdstempel moeten krijgen, waarbij het de eigenaar van de data is, die bepaalt hoe lang de door hem gegeven informatie online blijft staan. Zo niet, dan is het ‘goodbye privacy‘.

Een sympathiek idee dat heel wat ellende kan voorkomen. Het begon ooit met Pamela Anderson. Een bouwvakker die in haar woning kluste, vond een videoband waarop Pamela en haar toenmalige vriend rocker Tommy Lee elkanders lichaam aan een grondig onderzoek onderwierpen. Binnen de kortste keren stond het filmpje op internet. En het staat er nog steeds en zal er ook nog staan wanneer Pamela Anderson medio 2038 overlijdt.

Nu zal de rondborstige filmdiva weinig last hebben van deze beelden. In haar universum geldt dat negatieve publiciteit ook publiciteit is, maar dat adagium gaat niet voor iedereen op.
Neem nu de keeper van ADO-Den Haag. Een wraakzuchtige ex-vriendin zette een filmpje online waarin (hoe omschrijf ik dit zo netjes mogelijk?) zij, de keeper en – last but nog least – een voorbinddildo figureren. Voor de sluitpost van ADO-Den Haag brak vervolgens een ware hel aan. Op Marktplaats verschenen kinky advertenties met de doelman in de hoofdrol. Ja, zelfs een flash game werd aan de doelman gewijd. Maar ook in real life moest de ongelukkige er aan geloven. Enkele dagen later, onder de lat tegen Ajax, vlogen vanuit het Ajax-vak de dildo’s hem om de oren.

De doelman is ooit één keer dom geweest en heeft nu levenslang. In een interview met het Algemeen Dagblad zegt hij: “Waar ik spijt van heb is van mijn naïviteit, als je daar al spijt van kunt hebben. Ik ben goedgelovig. En er verder niet zo bij nagedacht.” Dat is – wanneer internet je pad kruist – genoeg voor levenslang. En áls het filmpje ooit verdwijnt, dan hebben we altijd nog de Way Back Machine, goed voor een internetarchief van zo’n 85 miljard pagina’s. Geen wonder dus dat de nickname zo in trek is. Het is de enige privacy die je hebt op internet.

Alhoewel, niet dat internet nooit iets vergeet. Wie zijn bookmarks van tien jaar geleden nog eens bekijkt, beseft dat linkrot wel degelijk bestaat. Het internet vergeet heus wel, maar dat is niet altijd een positieve ontwikkeling.
Waar vergeten toe kan leiden, kwam deze maand aan het licht toen Windows Vista Home Premium plots kwetsbaar bleek voor een dertien jaar(!) oud virus. Zo’n honderdduizend nieuwe laptops waren onbedoeld in de handel gebracht met het Stoned.Angelina-virus uit 1994 in de boot sector. Nu is dit virus relatief onschadelijk, maar gênant blijft het wel. Des te meer omdat de laptops werden beschermd door het programma Bullguard antivirus. Geen beste keuze, want de makers bleken van mening dat virussen ouder dan tien jaar geen bedreiging zijn en dus rustig ‘vergeten’ kunnen worden.

Tsja. Hoe zit dat nu? Wat vergeten zou moeten worden, blijft oneindig lang op internet staan. En wat we moeten onthouden, verdwijnt. Waarom loopt alles mis? Het antwoord op die vraag werd vorige week gegeven door consultancybureau Deloitte. Zij kwamen met een rapport naar buiten waarin met verve een open deur wordt ingetrapt: wanneer het gaat om Informatie Technologie en veiligheid, is er slechts één groot risico: de mens.

Logisch. Hier is simpelweg sprake van Murphy’s Law: alles wat mis kan gaan, gaat ook mis. Het is de mens eigen. Hij rommelt maar wat aan. Niets nieuws onder de zon, maar het is als ICT’er altijd goed even stil te staan bij deze universele waarheid.

Kortom, beste Webwereld-lezer, als het gaat tussen u en uw computer, is er slechts één conclusie mogelijk. U bent… de zwakste schakel.

U kunt gaan.