De grootste luxe in het leven is tijd. Vooral mensen met kinderen verzuchten vaak dat het leven maar kort is. Een jonge vader legde het mij laatst uit: hoe lang kun je genieten van je drie maanden oude baby? Precies, slechts één maand. Daarna is het weer voorbij.
Hij had nog een voorbeeld. Wanneer je zoontje van zijn vierde tot zijn tiende in Sinterklaas gelooft, kun je welgeteld zes keer met hem naar de intocht van de Goedheiligman. Alles is voorbij voordat je het weet. Dat had die jonge vader dus te laat ontdekt, vond hij zelf: “Alles lijkt zo vanzelfsprekend, je neemt het voor lief. Totdat het er plots niet meer is.”
Dus ja, het leven is te kort. Vooral voor zaken die geen enkel nut hebben. Zelf mompel ik graag te pas en te onpas: “Het leven is te kort voor dit soort onzin.” Waarbij ‘onzin’ van alles kan zijn. Toch is er een grootste gemene deler: onzin is bijna altijd werkgerelateerd. De meeste functies zijn namelijk doordrenkt van onzinnigheden, van nutteloze, bureaucratische handelingen.
Daarom vindt maar liefst 40 procent van alle hoger opgeleiden in Nederland de eigen baan compleet overbodig. Hoe witter de kleur van de boord, des te onduidelijker het is wát ze nu eigenlijk doen. Meestal iets met regels, procedures en afvinklijsten. Nee, hoger opgeleiden zijn niet bepaald de vuilnismannen op straat of zorgverleners aan bed.
En nu doen die hoger opgeleiden alle onzinnigheden dus vanuit huis, aan de keukentafel, achter de laptop. Nieuwe regelgeving bedenken. Performance meten. Evalueren.
Geen wonder dat thuiswerkers het te midden van de pandemie steeds moeilijker vinden om tot iets te komen. Het is al moeilijk genoeg om overbodige regelgeving te bedenken in betere tijden, laat staan nu. Geen collega die je nog écht ziet. Overal zit een beeldscherm tussen.
En dan is het plots mooi weer. Mensen willen de straat op, de zon in. Een eindje fietsen bijvoorbeeld. Maar dat mag niet. In ieder geval niet op fietspaden die minder dan anderhalve meter breed zijn. Regels zijn regels. Sowieso luidt het devies om zoveel mogelijk thuis te blijven. Weg uit de fysieke wereld. Dat is het nieuwe normaal.
Voor het eerst in je leven kom je in verzet. Nieuwe regels bedenken die – eenmaal uitgevoerd – niet eens blijken te werken? Nu. Even. Niet. Wat er werkelijk toe doet in het leven, dat zijn niet de zaken waarvan een of andere Veiligheidsregio zegt dat ze belangrijk zijn. Koffiedrinken met een goede vriend, dát is belangrijk!
Dus daar ga je, met vier gebakjes en een kan koffie de straat op. Want je hebt afgesproken met drie goede vrienden. Lekker in de zon, op een bankje. Natuurlijk netjes op anderhalve meter afstand. Een dag die er wezen mag, dat is lang geleden! Boven jullie hoofden de blauwe hemel. Je strekt je benen, sluit je ogen en geniet. Het leven is te kort om alleen maar met onzin bezig te zijn.
Wat verderop naderen twee BOA’s. Die denken daar duidelijk heel anders over. Met hun onzinnige bonnenboekje.