Het eigen gelijk

Iedereen mag roepen wat ie wil. Maar dat betekent nog niet dat ik verplicht ben ernaar te luisteren naar dat ‘eigen gelijk’. Het is dé reden waarom ik al jaren geen tv meer heb. Op tv moet alles en iedereen altijd maar weer met elkaar in debat. Vreselijk. Dat buitelt maar over elkaar heen. Over Sylvana Simons, Zwarte Piet, vluchtelingen, Erdogan. En het leidt nergens toe. Ik bedoel: ooit wel eens iemand op tv een mening zien bijstellen?

Van al die ellende bleef ik dus verschoond.

Maar tegenwoordig waant iedere burger zich de colporteur van het eigen gelijk. Ik merk het op feestjes. Geen babbeltjes meer, maar een hijgerig: “zeg, wat vinden jullie eigenlijk van die Sylvana?” En dan breekt de pleuris uit. Veel geschreeuw en wegwerpgebaren. Tot vervelens toe wordt het eigen standpunt herhaald, desnoods opgetuigd met de nodige feitenvrije argumenten (“Het stond op Facebook!”).

En dat heet dan een discussie.

Maar een discussie kun je het nauwelijks noemen. Discussiëren doe je om samen tot een oplossing te komen. Maar als je dat zegt op een feestje, word je vuil aangekeken. Samen? Een oplossing? Dat riekt naar nuance!

Nuance is tegenwoordig een vies woord. Het impliceert dat je argumenten van beide kampen tot je hebt genomen. Bah, dat moeten we niet willen met zijn allen! Wie nuance aanbrengt in een discussie, is een wegkijker. Een lafaard die de feiten niet durft te benoemen.

Maar goed, tegen die tijd sta ik allang weer bij de kapstok, jas over de arm. Het was weer gezellig! Want zoals gezegd: iedereen mag roepen wat ie wil, maar dat betekent nog niet dat ik verplicht ben ernaar te luisteren.

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!