Hashtag #rouw tijdens elke uitvaart

Een uitvaart in Toronto. Terwijl de kist met daarin de overledene door het gangpad naar het altaar wordt gedragen, tikt in één van de kerkbankjes iemand verwoed op het fel oplichtend schermpje van zijn smartphone. Het is technology-journalist Mathew Ingram. Hij twittert live vanaf de begrafenis van zijn goede vriend Michael O’Connor Clarke.

Het moet een vreemde gewaarwording zijn geweest voor de rouwenden die naast hem zaten. Zij een zakdoek in de hand – Mathew een smartphone. Misschien word ik oud, maar mij zou het triest stemmen. Zoals ik ook altijd een beetje somber word wanneer ik twee mensen samen op een terras zie zitten, beiden in de weer met hun smartphone. Die willen allebei eigenlijk ergens anders zijn, denk ik dan.

In een post op GigaOM.com vertelt Mathew waarom hij twitterde tijdens de uitvaart. Het mocht misschien inappropriate lijken, maar dit was de beste manier om zijn overleden vriend te eren, die bij leven en welzijn een fanatiek twitteraar was. Natuurlijk kreeg Mathew veel reacties op zijn blogpost. Een boze reaguurder meldt: If anyone live-tweets my funeral, I swear to God I will haunt them until the day they die. If they write an article explaining why they did it, and how it was a great learning experience for them, I’ll haunt their children too. And I’ll like it.

Mathew begrijpt niets van die kritiek. Hij twittert: Why is it appropriate for some people to cry or moan loudly, or blow their noses, but I can’t type on my phone? Al geeft hij toe dat enige irritatie bij de overige kerkgangers hem wel was opgevallen: I got the sense that the man beside me was not happy about it, but then we each mourn in our own way I suppose. Om daaraan toe te voegen: You can cry and tweet at the same time.

Dat is waar. Maar het enige echte argument dat Mathew had, was de instemming van de familie van de overledene. Sommige van hen, die in Ierland woonden en niet bij de plechtigheid aanwezig konden zijn, waardeerden de live-tweets. Bovendien benadrukt Mathew dat hij helemaal geen voorstander is van live twitteren vanaf iedere uitvaart. Dit was wat hem betreft een speciaal geval.

Maar daar denken de zelfbenoemde social-media-specialisten die direct met zijn actie aan de haal gingen, heel anders over: This is a brilliant use of Twitter. I’m a big supporter of anything and anyone that helps other see the emotional benefits of grieves, especially using social media tools to do it. Zo gaat dat. Sociale media als het antwoord op alles. Het enige wat social-media-specialisten inappropriate vinden, is iets ondernemen en er vervolgens geen gewag van maken op de sociale media.

Is dat de toekomst? Toen mijn moeder dit jaar overleed, kwam Vera, een van haar kleinkinderen, vanuit Australië over. Dat ontroerde mij diep. Waarschijnlijk behoort mijn nichtje tot de laatste generatie die het reizen nog meemaakt. Haar toekomstige kinderen vernemen het wel via twitter – of kijken naar de live stream. Zo ook bij de uitvaart die Mathew Ingram bijwoonde. Pas na afloop van de dienst hoorde hij dat de gehele plechtigheid ook live gestreamed werd op internet. Zit je dan, met je 140 tekens.

Soms vraag ik me af of internet mensen wel echt dichter bij elkaar brengt. Een uitvaart bezoek je niet voor de overledene, maar voor de nabestaanden. Maar wie weet, zijn die ook wel heel erg blij wanneer de meneer van Dela hen na afloop vertelt dat de kerk weliswaar leeg was, maar de live stream toch maar mooi 200 gigabyte aan dataverkeer trok.

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!