De overheid vraagt niet meer naar je geslacht, omdat dat vervelend is voor je gevoel van privacy. Maar de sleepwet is geen enkel probleem.

Diep in gedachten over deze vreemde tegenstelling rijd ik over een landweggetje, als plots een politiewagen achter me opduikt. Oh jee, daar schiet mijn rug al recht. Zou er iets aan de hand zijn? Nu vooral rustig blijven. Ik ben geen voortvluchtige crimineel, mijn wegenbelasting en verzekeringen zijn betaald, APK oké, dus geen enkele reden mezelf een verdachte te voelen. Maar waarom laat ik dan een heel klein beetje het gas los? Waarom kleuren mijn knokkels wit?

Dan draait de politiewagen het erf van een boer op. Mijn handen ontspannen zich, ik zak terug in mijn zitting.

Stel nu dat hetzelfde gebeurt online, maar dan continu. Bij elke mail die je verstuurt, elke site die je bekijkt, elk Skype-gesprek dat je voert, word je ‘gevolgd’ door een virtuele politiewagen. Natuurlijk, de agenten kunnen niet horen of lezen wat je zegt (dat kunnen ze in de politiewagen die in real life achter je rijdt ook niet), maar het zet je toch aan het denken.

Gewoon je ding kunnen doen, zonder het gevoel dat je wordt geobserveerd, is dat niet waar vrijheid om draait? De vrijheid om iets voor jezelf te houden, óók als je niets te verbergen hebt? Daarom heb je gordijnen in je huis. Daarom zet je je thuisadres niet op Facebook.

Vroeger werd je als burger in toom gehouden door de kerk. Meneer pastoor oreerde over het Oog van God, dat alles en iedereen gadesloeg. Straks is het de surveillancestaat die jou in toom moet houden, want de sleepwet is slechts de eerste wet op een sterk hellend vlak. De overheid die alles van je wil weten, als het haar zo uitkomt. Behalve dan je geslacht, want dat is vervelend voor je privacy.