Een gnoe bij de Lidl

Voor me in de rij bij de Lidl staat een wat rijzige heer, bijna twee meter lang, met een behoorlijke buik. Hij wijst naar zijn bonnetje. Daarop staat een bedrag van € 33,38 maar het kassameisje zegt dat hij € 33,40 moet betalen. “Ik ben het er niet mee eens.”

Het meisje legt uit dat er afgerond wordt, behalve dan bij pinnen. “Jaja, dat begrijp ik,” zegt de meneer, “zo gaat het al jaren, maar ik ben het er niet mee eens.”
“Dat kan,” antwoordt het meisje.
“Ik vind het belangrijk dat u dat weet. Dat ik het er niet mee eens bent.”
Ze knikt.

De man loopt door.

Buiten schiet ik hem aan: “Als u voortaan zorgt dat het bedrag € 33,37 is, hoeft u maar € 33,35 af te rekenen. Tel uit uw winst!” Veelbetekenend wrijf ik mijn duim en wijsvinger over elkaar. “Trouwens, heeft u al een Twitter-account? Of Facebook misschien? Reken maar dat types als u binnen de kortste keren daar een behoorlijke aanhang genieten. En anders een carrière in de politiek?”

De man staart me aan. Daar staan we tegenover elkaar, als in een western.

“Gnoe!” roep ik snel, terwijl ik naar een lantaarnpaal wijs. Immers, als die ander jou toch niet begrijpt, maakt het ook niet uit wat je zegt. De man loopt snel door, naar zijn Mercedes A-klasse. De laatste meters zelfs op een drafje, terwijl hij nog één keer angstig omkijkt.

Eigenlijk ben ik daar best wel trots op.
 

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!