Vijftien jaar geleden las je wel eens in de krant over jongeren in de VS die hun vriend(innet)je via sms de bons gaven. Verbazing alom, want hoe bot kon je zijn? Vandaag de dag is zoiets heel normaal. Sterker nog, tegenwoordig is een sms’je al te veel gevraagd.

Daarvoor in de plaats gekomen is ‘ghosting’. Oftewel van het ene op het andere moment helemaal niets meer van je laten horen. Ongeacht hoeveel mails, whatsappjes of sms’jes die ander nog stuurt. Vooral millennials schijnen gek te zijn op die aanpak. Meestal blokkeren ze de ander ook nog even op Tinder, Facebook en andere sociale media. Maar niet voordat alle chats zijn verwijderd. Alsof het contact nooit heeft plaatsgevonden. Iedereen doet tegenwoordig aan ghosting. Het schijnt erbij te horen wanneer je single bent.

Media doen alsof ghosting een nieuw fenomeen is, maar daar is natuurlijk niets van waar. Het is van alle tijden. Alleen gebeurde ghosting toen nog analoog – en sporadisch. Je gaf iemand die je in de kroeg tegenkwam, expres een verkeerd telefoonnummer. Of je beantwoordde de ellenlange brieven van je vakantieliefde niet. Even volhouden, dan hield het vanzelf wel op.

Het enige wat is veranderd, is de massaliteit. Zonder opgaaf van reden uit iemands leven verdwijnen, is de vloek van deze tijd. Dankzij sociale media is het makkelijker dan ooit om in korte tijd veel mensen te leren kennen – maar ook om iemand compleet te negeren als dat zo uitkomt. Waarom ook niet? De kans dat je elkaar ooit (weer) tegen het lijf loopt, is toch nihil.

De speurtocht naar een partner begint steeds meer op online shoppen te lijken. Op Tinder blader je door een etalage van foto’s. Lijstjes met persoonskenmerken worden afgevinkt. Je besluit verschillende kandidaten tegelijkertijd te testen. Precies zoals je online ook vier paar dezelfde schoenen bestelt, elk in een net iets andere kleur. En ze uiteindelijk allemaal terugstuurt, omdat je ze bij nader inzien niet leuk genoeg vindt. Afwijzen is gratis, precies zoals schoenen retourneren ook gratis is. Je bent niemand iets verschuldigd.

Al die mensen van vlees en bloed, elk met hun eigen verwachtingen en verlangens, het zijn consumptiegoederen geworden. Consumptiegoederen die zich wanhopig afvragen of ze misschien iets raars hebben gezegd. Eindeloos gissend naar de reden waarom ze plots niet meer bestaan voor die ander. Nooit meer een antwoord. Spoken uit het verleden, daar zullen ze het mee moeten doen.