Wie verliefd is, is alleen. Neem nu de 83-jarige Herbert Riley uit het Engelse Manchester. Na 55 jaar moed verzamelen, is hij deze week eindelijk een zoektocht gestart naar zijn verloren liefde Reeni, “de vrouw die steeds in mijn gedachten is gebleven.”

Ach, het verdriet dat tussen die woorden kiert. Herbert leerde Reeni kennen in een danszaal in Stockport. Elke week spraken ze wel vier, vijf keer af om met elkaar te dansen. Maar ze kregen ruzie en Reeni vertrok naar Schotland. En nu, op zijn 83e, heeft Herbert 10.000 flyers laten drukken om de vrouw op te sporen die hij nooit is vergeten.

Hoe één liefde een mensenleven kan beheersen. Ik zie Herbert al zitten, met zijn opgekropte liefde, 55 jaar lang. Op een stoel naast de telefoon. Op de bank voor de televisie of alleen in bed. Luisterend naar de geluiden op straat. Denkend aan hoe Reeni en hij samen dansten. Haar hand, brandend in de zijne. Zo voelde dat tenminste. Wanneer ze samen over de dansvloer zwierden, keek hij haar aan en kon het niet bevatten. Ze was prachtig, alles klopte. Hij vond haar breekbaar mooi, want Reeni kon glimlachen met haar ogen.

Zelfs een drankje met haar aan de bar kreeg glans. Herbert vond het leuk als anderen aan hen zagen dat ze bij elkaar hoorden. Ja, Herbert wilde haar en niemand anders. Hij voelde het bloed door zijn lichaam stuwen.

Maar toen.

Waarover zouden ze ruzie hebben gekregen? Ik gok op liefdesonrust, want onzekerheid is de emotie die zelfs de zuiverste liefde om zeep helpt. Getol in het hoofd van Herbert. Al die liefde, het maakte hem naakt en kwetsbaar. De angst dat hij zomaar een schouder voor haar was.

Dus wilde hij zijn liefde bevestigd zien. Hij begon grote vragen te stellen, maar de angst iemand te verliezen is een slechte raadgever. En toen vertrok ze. Arme Herbert. Het voelde alsof er iets groots aan hem voorbij was gegaan. Een diep gemis.

Maar wie weet vindt hij haar. Herbert en Reeni, twee oude besjes. Ze pakken elkaar vast, eerst schuchter, en dan stevig. Haar hand in de zijne, warm en geborgen. Kijk, ze kan nog steeds glimlachen met haar ogen.

Vroeger wilde Herbert dat alles altijd zo bleef. Maar dat kan niet. Je kunt niets vasthouden in het leven. En zeker niet iets dat je niet bezit. Beter is het blij te zijn met het simpele feit dat je samen bent, want op zijn best is het leven een verzameling van goede momenten. Dat begrijpt hij nu.