Duurbetaald achter de geraniums

Wederom werk dat geen Nederlander wil doen: met de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur, kampen politieke partijen met een enorm gebrek aan kandidaat-raadsleden. Ruim 9000 raadszetels moeten gevuld, maar vooral in dorpen is het probleem nijpend. Daar wil werkelijk niemand de plaatselijke politiek in. Het gebrek aan kandidaten is zelfs zo groot dat sommige partijen helemaal niet meer meedoen aan de verkiezingen.

Dat belooft wat. Nog even en we moeten gemeenteraadsleden uit het buitenland halen. Bulgaren, Roemenen, Polen. Tuig is het! Overdag plukken ze champignons, ’s avonds stemmen ze als raadslid tegen een extra wipkip op het Dorpsplein. Dan zeg ik: mensen, dit moeten we niet willen. Eigen politici eerst! Als Nederlandse werklozen asperges steken met behoud van uitkering, waarom vullen politici met wachtgeld dan niet lege raadsplekken op?

Ik heb eens voor u uitgezocht hoeveel politici in Nederland wachtgeld genieten. Alleen al onze hoofdstad telt er 53, dus we mogen rustig aannemen dat elk van de 403 gemeenten één of meerdere van deze sujetten rijk is. Een landelijk cijfer van duizend lijkt me een redelijke schatting.

Dan zeg ik: schande! Geen enkele politicus hoeft in Nederland duurbetaald achter de geraniums te zitten. Werk zat in de gemeentepolitiek! Waarom zou een Amsterdamse politicus met wachtgeld geen kandidaat-raadslid kunnen zijn in het Zuid-Limburgse dorpje Vaals, als zijn partij daar kampt met een tekort aan kandidaten? Wettelijk gezien mag het, want sinds 2007 is het niet meer strikt noodzakelijk dat raadsleden in de gemeente wonen waarin zij werkzaam zijn.

Dus hopla, trap onder de kont en gewoon raadswerk doen met behoud van uitkering. De politieke baantjes-carrousel nieuwe stijl. Pluche is pluche en passend werk is passend werk. Wat is daar mis mee? U en ik moeten ook werken voor ons geld. Trouwens, politici roepen toch altijd dat ze een voorbeeldfunctie hebben? Tijdens verkiezingscampagnes hebben ze er de mond vol van. Of is dat slechts holle retoriek en geldt de participatiesamenleving, waarin eenieder verantwoording draagt voor de eigen inkomsten, soms niet voor hen?

Blijkbaar, want nu puntje bij paaltje komt, is bij deze klaplopers van de democratie geen enkele motivatie te bespeuren om ook maar één vinger uit te steken in de gemeentepolitiek. Liever houden ze hun handje op voor gratis geld. Een grof schandaal. Mijn stelling: als politici geen geld kregen voor niets doen, waren ze allang ergens aan de slag als gemeenteraadslid.

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Ik werk voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!