Alle studenten die ik ken, hebben het druk.
“Hoe gaat het?”
“Druk hè!”
Druk zijn, wordt gezien als een goed teken. Het maakt je belangrijk. “Druk is altijd goed hè,” hoor je dan. Want als je het niet druk hebt, dan is er iets mis.
Maar toch, vaak klinkt het als een klacht. Liever hadden studenten het wat minder druk. Maar ach, het is wat het is.

Ik vind dat zo vreemd. Al die studenten die ik ken, hebben het druk omdat ze dat zélf willen. Niemand die hen opdraagt in het bestuur van een studentenvereniging te gaan zitten, twee studies tegelijkertijd te volgen en ook nog eens een bijbaan te nemen. Ze zijn enkel druk vanwege hun eigen torenhoge ambities. Ze willen álles.

Het lijkt wel een vorm van hysterie. Een zelfgekozen waanzin die hun gehele studententijd beheerst. Gewoon vrije tijd hebben waarin je lekker luiert, dat kan echt niet! Veel studenten die ik ken, voelen zich schuldig wanneer ze een dag minder hard hebben gewerkt. Schuldig tegenover zichzelf.

Dus voeren ze systemen in, zoals Getting Things Done. Alles moet op lijstjes. Lijstjes waar taken bij komen en taken worden afgevinkt. Maar alle taken wegwerken lukt nooit. Daarom gaan ze altijd maar door. Houdt het dan nooit op? Nee, want aan het eind van de dag is het aantal af te vinken taken weer net zo groot als aan het begin.

Geen wonder dus, dat studenten vermoeid ogen en zoveel last hebben van stress. Eigenlijk lopen ze over een treinspoor. Ze zijn op weg naar de horizon, daar waar de rails samenkomt. Maar bereiken doen ze dat punt nooit. Ongeacht hoe druk ze het leven voor zichzelf maken.