Doomscrolling

Woord van de week: ‘doomscrolling’. Bijna iedereen schijnt het te doen. Op elk verloren moment van de dag snel even het Covid-19 nieuws checken op je smartphone.

Allereerst direct bij het ontwaken. Je wekker gaat, maar je hoeft niet op te staan, want je werkt thuis. Dus gris je half slaapdronken je smartphone van het nachtkastje. En scrollen maar: duim omlaag en duim omhoog, lekker loom met één oog open. Meer hoef je niet te doen, het algoritme bedient je met eindeloos veel corona-berichten, want nieuws stopt nooit. Het is een emmer zonder bodem.

En ’s avonds voor het slapen net zo, want elke dag begint én eindigt met scrollen. Je ziet het ook bij echtparen. Zij leest hem in bed hardop de meest verontrustende corona-koppen voor en hij hoopt vurig dat ze daar nu eindelijk eens een keer mee ophoudt. Nee, een ontspannen vlucht uit het alledaagse is je smartphone allang niet meer.

Bij mensen die via hun mobiel het corona-nieuws obsessief volgen, is angst een constante metgezel. En als een ander die angst niet heeft, reageren ze lichtelijk gepikeerd: “Steeds meer geïnfecteerden! Kijk dan!” En maar wijzen naar dat schermpje: iemand in China die in zijn eentje, in een lift, toch maar mooi 71 anderen heeft besmet. Nee, niet meer doden, maar dat komt vast nog wel!

Corona is een godsgeschenk dat door de media compleet wordt uitgemolken. Morbide entertainment, maar blijkbaar wil de nieuwsconsument dat graag. Want nieuws drijft altijd op angst. Kijk, daar zijn de dagcijfers weer. De media serveren je – via je mobiel – de verdoemenis in hapklare brokken. Louter gemaakt om clicks te genereren, want als nieuws kort en pakkend moet zijn, blijft er weinig over van de realiteit.

Maar dat vinden de media niet erg. Brood op de plank! Mensen vergeten het wel eens, maar kranten en tv-zenders zijn ook gewoon commerciële bedrijven. Geen enkel verschil met de farmaceutische industrie.

Zo binge-watchen we al scrollende de serie Covid-19 op onze mobiel. Het eerste seizoen was al veelbelovend, met redelijk wat doden. Vooral de Italiaanse versie smaakte naar meer. Niet kijken is onmogelijk, zoals je je ogen ook niet van een autowrak kunt wegtrekken.

Enfin, nu dus het tweede seizoen, met tal van cliffhangers. Tast corona ook je hersenen aan? Gaat Donald nu het complete Witte Huis besmetten? En waarom hoestte Irma Sluis in haar hand? Een soort van ‘Winter is coming’, maar dan anders. Spannond!

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Hij werkt voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!