Bloggen bij de Volkskrant

Stel, je bent eigenaar van een goedbezocht bruin café en organiseert een open podium. Glimlachend kijk je naar het onbekend talent dat voorbij trekt. Allemaal heel vermakelijk. Tot er iemand, slechts gekleed in een string en met een nazi-pet op het hoofd, het podium betreedt en onder het scanderen van de tekst ‘KIN-DE-REN NEU-KEN IS NIET SLECHT MAAR… HEEL GE-ZOND!’ zijn middelvinger naar jou en je publiek opsteekt.

Er lijkt geen eind aan het optreden te komen. Het gaat van kwaad tot erger. De man is nu bezig met zijn kruis tegen een plastic babypop aan te rijden terwijl hij ‘VOL IS VOL!’ schreeuwt. Enkele cafégasten wenden zich tot jou. Of het niet eens tijd wordt dat je die gevaarlijke gek de zaak uit zet? Je schudt je hoofd.

Vreemde blikken. Jij bent toch de baas? Je zoekt naar woorden. Nee, je houdt niet van neonazi’s. En pedofielen hoeven ook niet op jouw steun te rekenen. Het is de vrijheid van meningsuiting die je belet in te grijpen.

Dat is, in het kort weergegeven, wat Volkskrantblog momenteel overkomt. Een beetje sneu is het wel. De krant van links intellectueel Nederland had maar wat graag een gemeenschap van webloggers gehad waarvan de leden elkaar bestoken met hoog intellectuele postings over de poëziebundels van Rainer-Maria Rilke en de geschiedenis van de theoretische natuurkunde tussen 1840 en 1843.

Niets van dat alles. Het is Marthijn Uittenbogaard van de PNVD (beter bekend als de pedopartij) die onderdak bij Volkskrantblog vond, in het kielzog gevolgd door Michiel Smit, de enige Nederlander die je met toestemming van de rechter ‘neonazi’ mag noemen.

Op de burelen van de Volkskrant is inmiddels de pleuris uitgebroken. Geert-Jan Bogaerts, chef internet van de Volkskrant, heft zijn handen ten hemel. Hij ziet niet in wat hij tegen deze – oké, toegegeven – kwalijke ontwikkeling kan doen. Maar echt problematisch lijkt hij het niet te vinden. Pas nadat weblog GeenStijl de kwestie aan de grote klok hing, vond hij het nodig de hoofdredactie te informeren.

Thom Meens, de ombudsman van de Volkskrant, windt zich wel op: “Waarom faciliteert de hoofdredacteur deze partij? Waarom zegt hij niet gewoon dat wat de partij nastreeft moreel verwerpelijk is en daarom ongewenst voor de krant?”

Deze strategie pastte de Postbank toe, toen zij de pedopartij een betaalrekening weigerde. De Volkskrant kan dat ook. Zij mag content weigeren die ‘niet in de geest is van of niet past bij de redactionele formule van de Volkskrant’.
Maar de hoofdredactie ziet dat anders. Er is nu eenmaal vrijheid van meningsuiting. En om daar de vingers niet aan te branden, geldt tevens de regel dat de redactie op geen enkele manier verantwoordelijkheid neemt voor de inhoud van de weblogs. De auteur blijft eindverantwoordelijk.

Een logica van likmevestje. De redactie is wel degelijk (mede-)verantwoordelijk voor wat er op een weblog wordt gepubliceerd. Wie publiekelijk een platform aanbiedt, dient er zorg voor te dragen dat uitingen van derden op datzelfde platform, door de beugel kunnen – zowel juridisch als maatschappelijk gezien. Want wat internet ons vooral leert, is dat hele volksstammen die ‘vrijheid van meningsuiting’ misbuiken om eigen onwelriekende meninkjes online te ventileren.

De Volkskrant zou eens naar de grote Nederlandse weblogs moeten kijken. Zij treden ook op. Zoals de Volkskrant last heeft van niet welkome bloggers, hebben zij veel te stellen met niet welkome reageerders. De oplossing: alle reacties worden gemodereerd. Desnoods wordt een ip-ban uitgedeeld. Verder geen discussie. Klaar.

Inmiddels heeft chef internet van de Volkskrant Geert-Jan Bogaerts de weblogs van Uittenbogaard en Smit voor bepaalde tijd ‘geschorst’. De reden: de heren zouden op hun blogs partijpropaganda hebben bedreven en dat mag niet.

Wat een krampachtig geneuzel. Het ventileren van politieke denkbeelden is oké, maar propaganda voor een politieke partij maken mag niet. Kunstmatiger kun je een grens niet trekken. Tja, als je eerst pal staat voor de ‘vrijheid van meningsuiting’ maar bij nader inzien beide blogs toch liever kwijt bent, moet je je wel in rare bochten wringen. Wat een hypocriet en stuitend amateurisme.

Nee, geef mij maar de Postbank. Die zegt tenminste waar het op staat. Wel zo makkelijk.

Luuk Koelman
Luuk Koelman

Columnist (o.a. voor Nieuwe Revu), ghostwriter en schrijfcoach. Ik werk voor mensen die graag schrijven én voor mensen die liever niet schrijven.

Abonneer je op mijn gratis nieuwsbrief!