Mei 2013. In alle vroegte wordt de 91-jarige mevrouw Snijders naast haar bed aangetroffen, liggend in een plas bloed. Ze woont in een aanleunwoning boven woonzorgcentrum De Taling in Den Bosch. Wat is er gebeurd? Uit bed gevallen, beweren de nachtverplegers. Mevrouw Snijders leeft nog.

In het ziekenhuis vertelt ze tot twee keer toe aan haar dochters dat ze niet uit bed is gevallen. Ze is bang en durft niet te vertellen wat er wel is gebeurd. De familie krijgt een angstig vermoeden. Eerder had moeder aangegeven altijd zo bang te zijn voor de medewerkers van de nachtdienst.

Anderhalve dag later bezwijkt mevrouw Snijders aan haar verwondingen. De lijkschouwer constateert een gebroken nekwervel, een gebroken neus, vier hoofdwonden, twee blauwe ogen, vier gebroken ribben, wonden aan knie, polsen en scheenbeen en meerdere kneuzingen. Het woonzorgcentrum kondigt een eigen intern onderzoek aan en concludeert dat mevrouw is overleden als gevolg van “een noodlottig valincident.” Hierop doet de familie aangifte en schakelt de Inspectie voor de Gezondheidszorg in.

Nu zijn we dus een jaar verder. Afgelopen vrijdag was daar dan eindelijk het rapport van de Inspectie. Conclusie: „mevrouw is niet overleden door één val uit bed.” Nee, hèhè. Je hoeft geen Peter R. de Vries te zijn om dat in te zien. Maar hoe dan wel? Meerdere vallen uit bed in één nacht? Nee, want mevrouw kon niet zelf opstaan. En als ze nacht na nacht uit bed viel, waarom kreeg ze na haar eerste val dan geen hekje om haar bed? Vragen, allemaal vragen. Zoals: hoe loop je twee blauwe ogen op bij een val uit bed? Dat weet de Inspectie voor de Gezondheidszorg ook niet. Wel laat ze weten dat dit geval niet op zichzelf staat. Er zijn veel meer meldingen over zorgcentra waar bewoners niet veilig zouden zijn en grote risico’s lopen.

Hoe nu verder met woonzorgcentrum De Taling in Den Bosch? De Inspectie wil pas ingrijpen als de situatie niet voor 1 december verbetert. En ook vanaf de kant van Justitie is het nu al een jaar oorverdovend stil. Onbegrijpelijk. Hoeveel verdachten zijn er eigenlijk? Of heeft de butler het weer gedaan? Alsof het buiten de familie om werkelijk niemand interesseert dat mevrouw door geweld om het leven is gekomen.

Ach, ze was 91 en had een mooi leven achter de rug. Je moet uiteindelijk toch érgens aan doodgaan, nietwaar? Of overdrijf ik? Stel jezelf dan de volgende vraag: hoeveel haast zouden Justitie en Inspectie maken als dat woonzorgcentrum een kinderdagverblijf was geweest, en mevrouw Snijders een peuter van twee?